Als leven pijn doet

Ik was begonnen met een blog over het onderwerp “oei ik groei” maar door de zelfgekozen dood van Antonie Kamerling is het een hele andere blog geworden. Veel mensen vragen zich af hoe een vader van nog jonge kinderen kan kiezen voor de dood? Voor de meeste ouders is het idee je kinderen niet te kunnen zien opgroeien, ondraaglijk. Hoeveel pijn moet het leven doen om deze keus te maken?

Ruim 25 jaar geleden heeft mijn moeder dezelfde keus gemaakt en ik had het ‘geluk’ om een paar maanden daarvoor een goed gesprek met haar te mogen hebben. Tijdens dat gesprek vertelde ze mij hoe ‘leven’ er voor haar uitzag en hoe vreselijk ze het vond dat ze de mensen om haar heen die ze het meeste lief had van de hele wereld zoveel pijn deed. Liefde kon ze haast niet meer voelen, pijn wel. Heel veel pijn.

Op een gegeven moment gaat de gedachte overheersen dat alles wat je lief hebt en wat jou lief heeft beter af is zonder jou, omdat je ze alleen maar verdriet doet. Deze gedachte had zich toen ook al in brein van mijn moeder vastgezet en eigenlijk begreep ik haar heel goed.

Het blog wat ik van plan was om te schrijven ging over groeisprongen die baby’s doormaken. Deze komen namelijk ook bij volwassenen voor. In het leven maak je constant veranderingen door en je systeem heeft het nodig zich daarop aan te passen. De ene keer gaat dat makkelijker dan de andere keer. Er zijn sprongen in het leven die vooraf gaan aan een periode van depressiviteit. Je zit dan in een dip en keert als het ware even terug in jezelf om -zoals het lijkt- nieuwe energie te vergaren om de sprong vooruit te kunnen maken. Je voelt je even rot, soms goed rot, maar meestal kom je er wel weer uit.

Toch zijn er mensen die nooit uit een depressie komen en erin vast blijven zitten. En alsof dat nog niet erg genoeg is, gaan ze zichzelf ook nog afwijzen. Ze hebben het moeilijk met zichzelf en zien hoe moeilijk hun omgeving het met hun gedrag heeft en dat willen ze niet. Ze willen zich niet dood voelen van binnen, ze willen leven en plezier brengen in het leven van anderen. Ze gaan vechten tegen de depressie en komen er steeds verder in vast te zitten, ze willen eruit … maar het gaat gewoon niet …

De dood van mijn moeder kwam destijds voor mij niet als een verrassing, ik heb voor haar gedaan wat ik kon. Maar er was weinig wat ik voor haar kon doen. Na haar dood heb ik mijn eigen leven kunnen oppakken en ik heb haar dood zelfs als een teken van liefde leren zien. Iets wat nodig was om mij mijn eigen leven te kunnen laten leiden.

Mijn moeder kon zichzelf niet lief vinden. Ze was boos op zichzelf en op de hele wereld, maar dat wilde ze niet. Ze wilde niet boos zijn en daarom was ze steeds boos. Heel gek, juist hetgeen wat ze niet wilde gebeurde steeds weer en weer. Had ze het stuk boosheid van zichzelf maar lief gevonden en op een positieve manier gebruik gemaakt van de krachtige energie van die boosheid. Dan had ze niet steeds boos hoeven zijn of haar gevoel niet hoeven onderdrukken, waardoor ze depressief werd.

Mogen zijn wie je bent is het allermooiste wat je jezelf kunt geven. Als je niet weet hoe, lees dan vooral verder.

1. Loopt je leven niet helemaal zoals je vind dat het lopen moet, probeer dat in ieder geval niet te verbergen voor je kind. Kinderen leren van hun ouders hoe je met tegenslagen omgaat. Wanneer jij ze onderdrukt leer je je kind zijn of haar gevoelens eveneens te onderdrukken. Leef je gevoelens!

2. De meeste ongewenste gevoelens worden niet geleefd omdat je denken zich daartegen verzet. Wanneer je gevoel laat stromen dan komt het op, golft door je heen en ebt weer weg, zonder dat je iets hoeft te doen.

3. Zorg dat gevoelens geen gedachten worden. Gedachten zijn hard, gevoelens zijn zacht. Je lichaam wil je iets laten weten, wees stil en luister zachtjes.

4. Boosheid verbergt pijn. Door de wereld naar je hand te willen zetten, probeer je de wereld zo te regelen dat er geen pijn ontstaat. Je wilt de mensen om je heen naar jouw hand zetten zodat ze je geen pijn kunnen doen.

5. De andere kant van boosheid is depressiviteit. De nare gedachten over jezelf die bij een depressie horen willen je net zo goed beschermen tegen pijn.

6. Wees niet bang voor de pijn. Pijn is alleen maar pijn. Een pijnlijke herinnering, een traumatische ervaring die boven komt. Duw het niet weg, maar concentreer je erop. De pijn wordt kleiner en scherper, tot hij ineens weg is.

Vind jij het moeilijk om jezelf lief te vinden en onderdruk je daardoor de gevoelens die je over jezelf hebt, of vind je het juist makkelijk jezelf lief te vinden? Ik zou het fijn vinden als je me dat zou willen laten weten.

Veel liefs,
Denise