Nog 2 dagen en dan zit het jaar 2010 er alweer op en beginnen we aan een nieuw jaar. Mijn inbox loopt vol met allerlei nieuwjaarswensen. Iedereen schijnt mij voor het komende jaar heel veel mooie dingen te gunnen.
In 2011 zal ik een aantal veranderingen doorvoeren, waarvan stoppen met bloggen op De Kersenpit er 1 is. Tot nu toe heb ik altijd geblogd over de zoektocht naar mezelf. Vanaf nu ben ik van plan om te gaan schrijven over de manier waarop de inzichten die ik voor mezelf heb gevonden, gebruik om betekenis te geven aan het leven van anderen. Dat ga ik doen op www.mamaislief.wordpress.com
Als blognaam heb ik gekozen voor “mamaislief” omdat ik vind dat iedere mama lief is. Iedere mama die ik tot nu toe gesproken heb is gericht op het zo goed mogelijk zorgen voor haar kinderen. De meeste moeders negeren daarvoor zelfs hun eigen basisbehoeften. Dat dat niet altijd werkt kun je lezen in mijn blogbericht over Esther.
Als laatste wens jou voor het komende jaar heel veel moois toe, samen met de mensen die je lief zijn. En bedankt voor het lezen van mijn berichten op dit blog. Ik hoop je weer te ontmoeten op www.mamaislief.wordpress.com
Veel liefs,
Denise Boomer
donderdag 30 december 2010
dinsdag 14 december 2010
Het liefst stop in mijn kind in een doosje
We leven in een maatschappij met niet alleen maar lieve, aardige mensen. Onze kinderen staan ook bloot aan mensen die minder goede bedoelingen hebben. Als moeder en als vader heb je heel sterk de behoefte je kind te beschermen tegen al het kwaad wat er is.
Deze behoefte bestond er ook bij ouders van de kinderen van twee Amsterdamse kinderdagverblijven waar - mogelijk jarenlang - hele jonge kinderen zijn misbruikt. Ik probeer me voor te stellen hoe het voor die ouders van die kinderen is. Ze brachten hun kinderen naar een plek waarvan ze konden uitgaan dat die veilig was. Daardoor konden ze met een gerust hart naar hun werk gaan. En dan hoor je dit. Wat een gevoel van onmacht zal dit geven.
Hoe moeten zij straks weer verder? Hoe pakken ze straks hun leven weer op. En zullen ze de verzorging van hun kind straks weer aan anderen over durven laten? Ze hebben ooit vertrouwt op anderen. Ze dachten dat hun kinderen veilig waren. Dat was niet zo. Hoe vreselijk zal dit voelen, waarschijnlijk voelen ze dit als een tekortkoming. Want ouders zien het als een van hun belangrijkste taken om ervoor te zorgen dat hun kind niets schadelijks overkomt. Vooral na zoiets zou ikzelf mijn kinderen het liefst in een doosje stoppen en ze heel dicht bij me houden.
Maar is dit reëel? Kun je je kind zodanig beschermen dat het niets overkomt? Helaas, dat is niet zo. Ook als ouder heb je maar beperkte macht en kun je niet alles voorkomen. Wat je wel kunt doen is gebruik maken van de kracht die al in je kind zit. Kinderen hebben een enorme psychische veerkracht en als ouder kun je deze versterken.
Veel ouders zitten met het dilemma hun kind te willen beschermen en tegelijkertijd zorgen voor een vrij en zorgeloos gevoel. Hoe kan je je kind beschermen en tegelijkertijd vrijlaten? Ik ben er heel benieuwd naar hoe jij dat doet en zou fijn vinden als je dit wilt laten weten via mijn Blog
Om je wat op weg te helpen volgen hier een aantal tips die je daarbij kunnen helpen.
1. Maak gebruik van de verborgen krachten die kind heeft. Je maakt gebruik van de verborgen krachten van je kind, door niet te leren wat het moet denken, maar hoe het moet denken. Op deze manier leer je kind hoe hij of zij goed voor zichzelf kan zorgen.
2. Je kind is angstig en bang. Wijs het gedrag niet af, maar accepteer dat dat er is. Is je kind al wat ouder, vraag dan wat hij of zij van jou nodig heeft. Wat je zeker niet moet doen is zeggen dat je kind niet bang mag zijn. Het gevoel is er, wijs dat alsjeblieft niet af, want dan wijs je je kind zelf af. Een kind wat bang is, is bang! Door te zeggen dat je kind niet bang mag zijn, verdwijnt de angst niet. De angst zal alleen maar onderdrukt worden om jou een plezier te doen.
3. Laat je kind niet in de steek. Een bang kind heeft steun nodig. Help je kind daarbij. Laat voelen dat je aanwezig bent, net zolang je kind je nodig heeft. Is je kind wat ouder vraag dan “wat wil je dat ik doe? ” Het kan zijn dat je kind om de een of andere reden niet naar school durft. Vraag dan “Wat heb je nodig om wel naar school te durven? “ Een tussenvraag zou kunnen zijn “Wil je het wel durven?” Misschien zegt je kind wel “nee” en is er iets anders aan de hand. Blijf vragen stellen en zorg ervoor dat je te vertrouwen bent.
4. Het belang van een veilige basis. Kinderen die een veilige basis hebben waar ze troost kunnen zoeken en hun emoties kunnen uiten, kunnen stressvolle situaties relatief ongeschonden doorstaan.
5. Je kunt je kind niet altijd geven waar het om vraagt. Er kunnen situaties zijn dat je niet kunt voldoen aan wat je kind van je vraagt. Je kind geeft aan jouw steun nodig te hebben, maar wegens bepaalde omstandigheden kun je die niet geven. Zorg dan dat je kind in ieder geval niet aan zijn of haar lot overgelaten wordt, maar dat er een veilige vervanging aanwezig is.
6. Een druk en schreeuwerig kind. Een bang kind kan angst op verschillende manieren uiten. Ook een druk en schreeuwerig kind kan bang zijn, maar heeft daarbij ander soort steun nodig. Een kind wat de angst probeert te onderdrukken door druk en schreeuwerig gedrag wekt vaak irritatie op en zorgt voor een behoefte aan rust. Je stuurt het kind het liefste weg, of gaat zelf weg. Terwijl het kind op dat moment juist jouw aanwezigheid nodig heeft. Door je kind aandacht te geven zal er het snelst rust ontstaan. Ik bedoel niet het gedrag onderdrukken, maar door te overleggen. Een druk schreeuwerig kind is een onrustig kind.
7. Een onrustig kind. Een onrustig kind in je omgeving voelt niet prettig. Maar ik kan je vertellen dat het voor het kind ook niet prettig voelt om onrustig te zijn. Vertel dat je merkt dat je kind onrustig is en vraag wat er aan de hand is. Al weet een onrustig kind niet altijd wat er aan de hand is. Vervelende gevoelens zijn weggestopt en zoeken een weg naar buiten toe. Door het kind nu ook nog extra af te wijzen zullen deze gevoelens alleen maar toenemen en het drukke gedrag versterken.
8. Een onrustig kind accepteren. De enige manier om je kind te laten voelen dat hij geaccepteerd wordt is door het gedrag te benoemen, te vragen of je iets voor hem kunt doen om hem rustiger te laten worden. Of wellicht te vragen hoe het voor je kind is om zo onrustig te zijn. Wanneer je er blijft zijn voor je kind en het niet afwijst, zal hij of zij op een gegeven moment de angst durven benoemen. En dan kun je er zijn voor je kind.
Een kind wat zich gezien en gesteund voelt, is veel minder kwetsbaar dan een kind waarvan de gevoelens niet geaccepteerd worden. Door de gevoelens van je kind serieus te nemen en te aanvaarden, zal het minder kwetsbaar zijn en zich beschermd voelen.
Heb je ook een kind wat onrustig en bang is? Laat een reactie achter op mijn Blog en vertel op welke manier jij daarmee omgaat en die effectief is gebleken.
Veel liefs,
Denise
Deze behoefte bestond er ook bij ouders van de kinderen van twee Amsterdamse kinderdagverblijven waar - mogelijk jarenlang - hele jonge kinderen zijn misbruikt. Ik probeer me voor te stellen hoe het voor die ouders van die kinderen is. Ze brachten hun kinderen naar een plek waarvan ze konden uitgaan dat die veilig was. Daardoor konden ze met een gerust hart naar hun werk gaan. En dan hoor je dit. Wat een gevoel van onmacht zal dit geven.
Hoe moeten zij straks weer verder? Hoe pakken ze straks hun leven weer op. En zullen ze de verzorging van hun kind straks weer aan anderen over durven laten? Ze hebben ooit vertrouwt op anderen. Ze dachten dat hun kinderen veilig waren. Dat was niet zo. Hoe vreselijk zal dit voelen, waarschijnlijk voelen ze dit als een tekortkoming. Want ouders zien het als een van hun belangrijkste taken om ervoor te zorgen dat hun kind niets schadelijks overkomt. Vooral na zoiets zou ikzelf mijn kinderen het liefst in een doosje stoppen en ze heel dicht bij me houden.
Maar is dit reëel? Kun je je kind zodanig beschermen dat het niets overkomt? Helaas, dat is niet zo. Ook als ouder heb je maar beperkte macht en kun je niet alles voorkomen. Wat je wel kunt doen is gebruik maken van de kracht die al in je kind zit. Kinderen hebben een enorme psychische veerkracht en als ouder kun je deze versterken.
Veel ouders zitten met het dilemma hun kind te willen beschermen en tegelijkertijd zorgen voor een vrij en zorgeloos gevoel. Hoe kan je je kind beschermen en tegelijkertijd vrijlaten? Ik ben er heel benieuwd naar hoe jij dat doet en zou fijn vinden als je dit wilt laten weten via mijn Blog
Om je wat op weg te helpen volgen hier een aantal tips die je daarbij kunnen helpen.
1. Maak gebruik van de verborgen krachten die kind heeft. Je maakt gebruik van de verborgen krachten van je kind, door niet te leren wat het moet denken, maar hoe het moet denken. Op deze manier leer je kind hoe hij of zij goed voor zichzelf kan zorgen.
2. Je kind is angstig en bang. Wijs het gedrag niet af, maar accepteer dat dat er is. Is je kind al wat ouder, vraag dan wat hij of zij van jou nodig heeft. Wat je zeker niet moet doen is zeggen dat je kind niet bang mag zijn. Het gevoel is er, wijs dat alsjeblieft niet af, want dan wijs je je kind zelf af. Een kind wat bang is, is bang! Door te zeggen dat je kind niet bang mag zijn, verdwijnt de angst niet. De angst zal alleen maar onderdrukt worden om jou een plezier te doen.
3. Laat je kind niet in de steek. Een bang kind heeft steun nodig. Help je kind daarbij. Laat voelen dat je aanwezig bent, net zolang je kind je nodig heeft. Is je kind wat ouder vraag dan “wat wil je dat ik doe? ” Het kan zijn dat je kind om de een of andere reden niet naar school durft. Vraag dan “Wat heb je nodig om wel naar school te durven? “ Een tussenvraag zou kunnen zijn “Wil je het wel durven?” Misschien zegt je kind wel “nee” en is er iets anders aan de hand. Blijf vragen stellen en zorg ervoor dat je te vertrouwen bent.
4. Het belang van een veilige basis. Kinderen die een veilige basis hebben waar ze troost kunnen zoeken en hun emoties kunnen uiten, kunnen stressvolle situaties relatief ongeschonden doorstaan.
5. Je kunt je kind niet altijd geven waar het om vraagt. Er kunnen situaties zijn dat je niet kunt voldoen aan wat je kind van je vraagt. Je kind geeft aan jouw steun nodig te hebben, maar wegens bepaalde omstandigheden kun je die niet geven. Zorg dan dat je kind in ieder geval niet aan zijn of haar lot overgelaten wordt, maar dat er een veilige vervanging aanwezig is.
6. Een druk en schreeuwerig kind. Een bang kind kan angst op verschillende manieren uiten. Ook een druk en schreeuwerig kind kan bang zijn, maar heeft daarbij ander soort steun nodig. Een kind wat de angst probeert te onderdrukken door druk en schreeuwerig gedrag wekt vaak irritatie op en zorgt voor een behoefte aan rust. Je stuurt het kind het liefste weg, of gaat zelf weg. Terwijl het kind op dat moment juist jouw aanwezigheid nodig heeft. Door je kind aandacht te geven zal er het snelst rust ontstaan. Ik bedoel niet het gedrag onderdrukken, maar door te overleggen. Een druk schreeuwerig kind is een onrustig kind.
7. Een onrustig kind. Een onrustig kind in je omgeving voelt niet prettig. Maar ik kan je vertellen dat het voor het kind ook niet prettig voelt om onrustig te zijn. Vertel dat je merkt dat je kind onrustig is en vraag wat er aan de hand is. Al weet een onrustig kind niet altijd wat er aan de hand is. Vervelende gevoelens zijn weggestopt en zoeken een weg naar buiten toe. Door het kind nu ook nog extra af te wijzen zullen deze gevoelens alleen maar toenemen en het drukke gedrag versterken.
8. Een onrustig kind accepteren. De enige manier om je kind te laten voelen dat hij geaccepteerd wordt is door het gedrag te benoemen, te vragen of je iets voor hem kunt doen om hem rustiger te laten worden. Of wellicht te vragen hoe het voor je kind is om zo onrustig te zijn. Wanneer je er blijft zijn voor je kind en het niet afwijst, zal hij of zij op een gegeven moment de angst durven benoemen. En dan kun je er zijn voor je kind.
Een kind wat zich gezien en gesteund voelt, is veel minder kwetsbaar dan een kind waarvan de gevoelens niet geaccepteerd worden. Door de gevoelens van je kind serieus te nemen en te aanvaarden, zal het minder kwetsbaar zijn en zich beschermd voelen.
Heb je ook een kind wat onrustig en bang is? Laat een reactie achter op mijn Blog en vertel op welke manier jij daarmee omgaat en die effectief is gebleken.
Veel liefs,
Denise
dinsdag 7 december 2010
Ik ben er ook nog!
In deze tijd van het jaar draait het leven van moeders voornamelijk om de wensen en behoeften van haar kinderen. Maar vraag je nu eens af. Wie houdt er rekening met die van jou? Als jij het niet doet, wie doet dat dan? En stel dat er iemand is die dat wil doen, weet je dan wel wat je zelf nodig hebt?
Mensen worden gedreven door innerlijke behoeften. Een behoefte kan je zien als een verlangen naar iets. Het willen eten is een behoefte om de honger te stillen. Wanneer een behoefte bevredigd is, volgt er een voldoende (hogere) behoefte.
Een behoefte kun je niet sturen, maar ontstaat vanzelf doordat men ergens naar verlangt. En wanneer de ene behoefte is bevredigt, ontstaat er weer een volgende behoefte. Ieder mens heeft een innerlijke drive tot groei. Helaas worden onze behoeften niet altijd duidelijk gevoeld of zelfs bewust weggedrukt. De behoefte zal daardoor niet weggaan. Sterker nog het zal je steeds meer moeite kosten deze weg te drukken. Bewust of onbewust.
Vind je het ook lastig om rekening te houden, of om te gaan, met je eigen behoeften? Kom dan naar de workshop “Ik ben er ook nog”. Deze workshop biedt een eenvoudig stappenplan wat je zal helpen rekening met jezelf te houden. Zodat je meer vanuit je eigen aard en behoefte in contact bent met je kind en voorkomt dat je stuk loopt!
In 1934 is er door de psycholoog Abraham Maslow een model ontwikkeld wat nog steeds actueel is en deze behoefteniveaus heel mooi in kaart brengt.
De 5 behoefteniveaus van Maslow:
1. De fysiologische behoeften. Oftewel eten en drinken. Dit zijn de sterkste behoeften die we kennen. Bijna alles moet hiervoor wijken. Wanneer er honger is dan is alle aandacht bijna volledig op voedsel gericht. Voor al het andere is er even geen aandacht. Eerst eten! Men denkt dat als men onbeperkt eten heeft, men de gelukkigste persoon ter wereld zal zijn.
2. De veiligheidsbehoeften. Wanneer de fysiologische behoefte bevredigd is dan komt de behoefte aan veiligheid naar boven. Behoefte aan bescherming, zekerheid en stabiliteit. Kom je in onbekende situaties of veranderen er bepaalde dingen dan kan er innerlijke onrust ontstaan. Deze behoefte is vaak duidelijk te zien bij kinderen, terwijl volwassen hebben geleerd deze onrust te verbergen. Een kind gaat huilen, rent weg of zoekt angstig steun. Een duidelijke grens geeft rust en vastigheid. Grenzeloosheid heeft meestal een negatief effect en veroorzaakt onrust.
3. Samenhorigheids- en liefdesbehoeften. Wanneer de veiligheid gewaarborgd is, ontstaat de behoefte aan genegenheid. Hieronder wordt verstaan prettige sociale contacten. Dus wanneer je geen honger meer hebt en je veilig voelt, ontstaat er vanzelf het eenzaamheidsgevoel en het gemis aan prettige omgang met anderen. Je wilt ergens bij horen.
4. Behoefte aan waardering en respect. Bevrediging van deze behoeftes zoekt men vooral door prestaties en een bepaalde levenshouding. Om erkenning en aanbidding te krijgen. Hieronder valt ook status en prestige, om bewondering te willen hebben. Er ontstaat een drang om de eigenwaarde te verhogen. In eerste instantie zoekt men dit buiten zichzelf. Men presteert vooral om aandacht te krijgen. Om later tot de conclusie te komen dat het veel fijner is om te presteren ter eigen voldoening.
5. De behoefte aan zelf-actualisering. Er is geen honger meer, je voelt je veilig, je voelt je geaccepteerd en geliefd en je respecteert jezelf. Dan is het nu tijd voor de hoogste mogelijke behoefte waaraan een mens behoefte kan hebben. Het streven naar ontwikkeling van jezelf. Dit is het niveau van ontspanning, nieuwsgierigheid en levenslust. Op dit niveau is het mogelijk je gelukkig te voelen.
De meeste mensen streven ernaar om op het laatste niveau aan te komen. Maar ook wat dit betreft heeft ieder zijn eigen pad te lopen. Het gaat er niet om op welk niveau je uitkomt, maar dat je ervaart dat deze drang er is. Onrust kan ervoor zorgen dat de drang naar ontwikkeling niet wordt gevoeld. Er gaat teveel aandacht naar de onrust, terwijl onrust juist een teken is van een belemmering van een behoefte.
Ik ben heel benieuwd wat je van dit artikel vindt en of je er iets van herkent in je eigen leven. Laat het me weten.
Veel liefs,
Denise
Mensen worden gedreven door innerlijke behoeften. Een behoefte kan je zien als een verlangen naar iets. Het willen eten is een behoefte om de honger te stillen. Wanneer een behoefte bevredigd is, volgt er een voldoende (hogere) behoefte.
Een behoefte kun je niet sturen, maar ontstaat vanzelf doordat men ergens naar verlangt. En wanneer de ene behoefte is bevredigt, ontstaat er weer een volgende behoefte. Ieder mens heeft een innerlijke drive tot groei. Helaas worden onze behoeften niet altijd duidelijk gevoeld of zelfs bewust weggedrukt. De behoefte zal daardoor niet weggaan. Sterker nog het zal je steeds meer moeite kosten deze weg te drukken. Bewust of onbewust.
Vind je het ook lastig om rekening te houden, of om te gaan, met je eigen behoeften? Kom dan naar de workshop “Ik ben er ook nog”. Deze workshop biedt een eenvoudig stappenplan wat je zal helpen rekening met jezelf te houden. Zodat je meer vanuit je eigen aard en behoefte in contact bent met je kind en voorkomt dat je stuk loopt!
In 1934 is er door de psycholoog Abraham Maslow een model ontwikkeld wat nog steeds actueel is en deze behoefteniveaus heel mooi in kaart brengt.
De 5 behoefteniveaus van Maslow:
1. De fysiologische behoeften. Oftewel eten en drinken. Dit zijn de sterkste behoeften die we kennen. Bijna alles moet hiervoor wijken. Wanneer er honger is dan is alle aandacht bijna volledig op voedsel gericht. Voor al het andere is er even geen aandacht. Eerst eten! Men denkt dat als men onbeperkt eten heeft, men de gelukkigste persoon ter wereld zal zijn.
2. De veiligheidsbehoeften. Wanneer de fysiologische behoefte bevredigd is dan komt de behoefte aan veiligheid naar boven. Behoefte aan bescherming, zekerheid en stabiliteit. Kom je in onbekende situaties of veranderen er bepaalde dingen dan kan er innerlijke onrust ontstaan. Deze behoefte is vaak duidelijk te zien bij kinderen, terwijl volwassen hebben geleerd deze onrust te verbergen. Een kind gaat huilen, rent weg of zoekt angstig steun. Een duidelijke grens geeft rust en vastigheid. Grenzeloosheid heeft meestal een negatief effect en veroorzaakt onrust.
3. Samenhorigheids- en liefdesbehoeften. Wanneer de veiligheid gewaarborgd is, ontstaat de behoefte aan genegenheid. Hieronder wordt verstaan prettige sociale contacten. Dus wanneer je geen honger meer hebt en je veilig voelt, ontstaat er vanzelf het eenzaamheidsgevoel en het gemis aan prettige omgang met anderen. Je wilt ergens bij horen.
4. Behoefte aan waardering en respect. Bevrediging van deze behoeftes zoekt men vooral door prestaties en een bepaalde levenshouding. Om erkenning en aanbidding te krijgen. Hieronder valt ook status en prestige, om bewondering te willen hebben. Er ontstaat een drang om de eigenwaarde te verhogen. In eerste instantie zoekt men dit buiten zichzelf. Men presteert vooral om aandacht te krijgen. Om later tot de conclusie te komen dat het veel fijner is om te presteren ter eigen voldoening.
5. De behoefte aan zelf-actualisering. Er is geen honger meer, je voelt je veilig, je voelt je geaccepteerd en geliefd en je respecteert jezelf. Dan is het nu tijd voor de hoogste mogelijke behoefte waaraan een mens behoefte kan hebben. Het streven naar ontwikkeling van jezelf. Dit is het niveau van ontspanning, nieuwsgierigheid en levenslust. Op dit niveau is het mogelijk je gelukkig te voelen.
De meeste mensen streven ernaar om op het laatste niveau aan te komen. Maar ook wat dit betreft heeft ieder zijn eigen pad te lopen. Het gaat er niet om op welk niveau je uitkomt, maar dat je ervaart dat deze drang er is. Onrust kan ervoor zorgen dat de drang naar ontwikkeling niet wordt gevoeld. Er gaat teveel aandacht naar de onrust, terwijl onrust juist een teken is van een belemmering van een behoefte.
Ik ben heel benieuwd wat je van dit artikel vindt en of je er iets van herkent in je eigen leven. Laat het me weten.
Veel liefs,
Denise
maandag 15 november 2010
Samen fietsen samen opvoeden
In juni schreef ik het artikel “Schiet nou eens op” over de man waar ik al 23 jaar mee samenleef en die altijd haast heeft. Ik schreef erover dat ik daar de ene keer afwijzend, de andere keer liefdevol en weer een andere keer geïrriteerd mee omga. Inmiddels is daar iets in veranderd.
Wanneer we samen ergens naartoe fietsen fietst hij een stuk vooruit soms eens wachtend en soms eens geergerd achterom kijkend. Hij vind altijd dat ik te langzaam ga. In de loop der tijd heb ik het kunnen zien als zijn worsteling. En kon het liefdevol aanschouwen. Ik had het geaccepteerd.
Toch blijkt dit niet meer genoeg te zijn. Acceptatie werd steeds meer onverschilligheid. Een onverwachte situatie heeft ons laten zien dat dit niet is zoals we het willen. We willen samen naast elkaar fietsen. In hetzelfde tempo. Wanneer we elkaar een klein beetje helpen, rijden we naast elkaar i.p.v. achter elkaar. Dat is veel gezelliger!
We hebben heel bewust de keus gemaakt elkaar van nu af aan te helpen bij wat we moeilijk vinden. Daar willen we helemaal voor gaan. Dit betekent een groot vermogen tot aanpassen voor ons allebei. Want het is veel makkelijker te zeggen “Dat is jouw probleem. Ik kan er niets mee.” dan om ervoor te gaan zitten en te kijken wat iemand nodig heeft om verder kunnen. Als je met zijn tweeen bent kan je veel beter gebruik maken van de visie van de ander. Ieder mens heeft zijn of haar eigen kwaliteiten. En juist bij het opvoeden heb je elkaars kwaliteiten zo hard nodig. Je bent niet voor niets bij elkaar gekomen. Vul elkaar dan ook zoveel mogelijk aan en help elkaar.
Wanneer je jezelf erop betrapt het lastig te vinden om het opvoeden vanuit het gezichtspunt van je partner te zien, terwijl je eigenlijk wilt dat iets op jouw manier tot stand komt, lees dan vooral verder.
4 tips om elkaar als opvoeder te respecteren:
1. Het is belangrijk om een gesprek met elkaar te kunnen voeren. Zorg voor de juiste condities daarvoor. Samen opvoeden is heel ingewikkeld en kan alleen maar lukken wanneer beide ouders hierover met elkaar in gesprek willen zijn. Kies daarvoor een vast moment en stel kaders waardoor het gesprek voor beide partijen veilig aanvoelt. Kies bijv. een vast moment om samen te spreken over de opvoeding. Vertel waar je tegenaan loopt. Dan kan je elkaar serieus nemen, zonder dat een van beide zich aangevallen voelt. Spreek zoveel mogelijk in de ik-vorm en ga elkaar niet beschuldigen. Praat respectvol tegen elkaar.
2. Vind je dat je partner een belachelijk idee heeft over de opvoeding? Neem het serieus en val je partner niet over af. Vraag door over zijn of haar motivatie. Wil je partner iets wat jij onredelijk, ondoenlijk of onwenselijk vindt (bijv. absolute stilte aan tafel) geef dat dan in een gesprek aan. Je kind corrigeren terwijl je daar het nut niet van inziet is lastig. Je partner in het bijzijn van de kinderen afvallen is onwenselijk. Bespreek obstakels met je partner waar de kinderen niet bij zijn en vraag dan door. Er is altijd een reden, waarom iemand bepaald gedrag van de kinderen niet kan tolereren. Het gedrag kan bijv. een heel angstig gevoel geven. Hierdoor ontstaat de behoefte zich veilig te voelen, waardoor het gedrag niet getolereerd kan worden. Steun elkaar door samen naar een oplossing te zoeken.
3. Soms lijken de wensen van beide partners tegenstrijdig aan elkaar. Het kan bijv. zijn dat je partner van je kind verlangt dat hij altijd netjes met mes en vork eet. En jij vind het heel belangrijk dat het gezellig is aan tafel. Je wordt gek van het constante corrigeren van je partner. Terwijl je partner zich niet gesteund voelt in de pogingen de kinderen goede tafelmanieren aan te leren. Spreek hier samen over en vertel elkaar waar je behoefte vandaan komt. Zorg voor begrip naar elkaar en help elkaar. Draai bijv. de rollen eens om en spreek af dat jij op een vriendelijke manier probeert ze met bestek te laten eten en dat je partner zich richt op de gezelligheid aan tafel. Dit is makkelijker wanneer je elkaar begrijpt en ondersteunt.
4. Zorg beiden voor een warme omgang naar de kinderen en elkaar. Een aai over de bol, een lekker knuffel een lief compliment, een knipoog of nog eens vertellen dat je van elkaar houdt. Een kind wat zich veilig en geliefd voelt, kan heel veel aan. En de ouders ook (-;
Vragen of wat je er ook over kwijt wilt kan je natuurlijk altijd hier achterlaten. Ik zou het fijn vinden als je mij je eigen ervaringen hierover wilt laten weten.
Veel liefs,
Denise Boomer
Wanneer we samen ergens naartoe fietsen fietst hij een stuk vooruit soms eens wachtend en soms eens geergerd achterom kijkend. Hij vind altijd dat ik te langzaam ga. In de loop der tijd heb ik het kunnen zien als zijn worsteling. En kon het liefdevol aanschouwen. Ik had het geaccepteerd.
Toch blijkt dit niet meer genoeg te zijn. Acceptatie werd steeds meer onverschilligheid. Een onverwachte situatie heeft ons laten zien dat dit niet is zoals we het willen. We willen samen naast elkaar fietsen. In hetzelfde tempo. Wanneer we elkaar een klein beetje helpen, rijden we naast elkaar i.p.v. achter elkaar. Dat is veel gezelliger!
We hebben heel bewust de keus gemaakt elkaar van nu af aan te helpen bij wat we moeilijk vinden. Daar willen we helemaal voor gaan. Dit betekent een groot vermogen tot aanpassen voor ons allebei. Want het is veel makkelijker te zeggen “Dat is jouw probleem. Ik kan er niets mee.” dan om ervoor te gaan zitten en te kijken wat iemand nodig heeft om verder kunnen. Als je met zijn tweeen bent kan je veel beter gebruik maken van de visie van de ander. Ieder mens heeft zijn of haar eigen kwaliteiten. En juist bij het opvoeden heb je elkaars kwaliteiten zo hard nodig. Je bent niet voor niets bij elkaar gekomen. Vul elkaar dan ook zoveel mogelijk aan en help elkaar.
Wanneer je jezelf erop betrapt het lastig te vinden om het opvoeden vanuit het gezichtspunt van je partner te zien, terwijl je eigenlijk wilt dat iets op jouw manier tot stand komt, lees dan vooral verder.
4 tips om elkaar als opvoeder te respecteren:
1. Het is belangrijk om een gesprek met elkaar te kunnen voeren. Zorg voor de juiste condities daarvoor. Samen opvoeden is heel ingewikkeld en kan alleen maar lukken wanneer beide ouders hierover met elkaar in gesprek willen zijn. Kies daarvoor een vast moment en stel kaders waardoor het gesprek voor beide partijen veilig aanvoelt. Kies bijv. een vast moment om samen te spreken over de opvoeding. Vertel waar je tegenaan loopt. Dan kan je elkaar serieus nemen, zonder dat een van beide zich aangevallen voelt. Spreek zoveel mogelijk in de ik-vorm en ga elkaar niet beschuldigen. Praat respectvol tegen elkaar.
2. Vind je dat je partner een belachelijk idee heeft over de opvoeding? Neem het serieus en val je partner niet over af. Vraag door over zijn of haar motivatie. Wil je partner iets wat jij onredelijk, ondoenlijk of onwenselijk vindt (bijv. absolute stilte aan tafel) geef dat dan in een gesprek aan. Je kind corrigeren terwijl je daar het nut niet van inziet is lastig. Je partner in het bijzijn van de kinderen afvallen is onwenselijk. Bespreek obstakels met je partner waar de kinderen niet bij zijn en vraag dan door. Er is altijd een reden, waarom iemand bepaald gedrag van de kinderen niet kan tolereren. Het gedrag kan bijv. een heel angstig gevoel geven. Hierdoor ontstaat de behoefte zich veilig te voelen, waardoor het gedrag niet getolereerd kan worden. Steun elkaar door samen naar een oplossing te zoeken.
3. Soms lijken de wensen van beide partners tegenstrijdig aan elkaar. Het kan bijv. zijn dat je partner van je kind verlangt dat hij altijd netjes met mes en vork eet. En jij vind het heel belangrijk dat het gezellig is aan tafel. Je wordt gek van het constante corrigeren van je partner. Terwijl je partner zich niet gesteund voelt in de pogingen de kinderen goede tafelmanieren aan te leren. Spreek hier samen over en vertel elkaar waar je behoefte vandaan komt. Zorg voor begrip naar elkaar en help elkaar. Draai bijv. de rollen eens om en spreek af dat jij op een vriendelijke manier probeert ze met bestek te laten eten en dat je partner zich richt op de gezelligheid aan tafel. Dit is makkelijker wanneer je elkaar begrijpt en ondersteunt.
4. Zorg beiden voor een warme omgang naar de kinderen en elkaar. Een aai over de bol, een lekker knuffel een lief compliment, een knipoog of nog eens vertellen dat je van elkaar houdt. Een kind wat zich veilig en geliefd voelt, kan heel veel aan. En de ouders ook (-;
Vragen of wat je er ook over kwijt wilt kan je natuurlijk altijd hier achterlaten. Ik zou het fijn vinden als je mij je eigen ervaringen hierover wilt laten weten.
Veel liefs,
Denise Boomer
maandag 25 oktober 2010
Voedzame aandacht
Steeds meer werkende ouders werken flexibel. Bij flexibel werken bepalen de ouders zelf de begin- en eindtijd en kunnen makkelijk weg wanneer het nodig is. Dit levert meer uren met je kind op. De vraag is of kinderen daardoor ook meer aandacht krijgen. Meer aanwezigheid en minder stress omdat ouders minder afhankelijk zijn van opvang van anderen is er zeker. Maar meer aandacht dat betwijfel ik. Mijn eigen ervaring is anders.
Een aantal jaar geleden had ik een parttime baan met een grote vrijheid wat betreft indeling van mijn werktijden. De jongens waren in die tijd nog jong en hadden nog veel van mijn aandacht nodig.
Het fijne van mijn werktijden was dat ik veel bij hun aanwezig kon zijn en weinig last ervaarde van stress omdat ik op tijd op mijn werk moest zijn. Wel had ik continue het gevoel dat ik keuzes moest maken. Regelmatig kwam ik in een dilemma terecht, wat steeds weer uitkwam in half aanwezig zijn. Voor mijn kinderen heel verwarrend. Fysiek was ik er wel, maar was vooral bezig met mijn werk. Steeds had ik weer het gevoel te moeten kiezen tussen werken en moederen. Ik probeerde het allebei tegelijk te doen. Ik zat achter mijn computer verslagen uit te werken en als een van de jongens mijn aandacht vroeg deed ik wat er gedaan moest worden met mijn werk nog in mijn hoofd. Mijn aandacht was op zo’n moment niet bij hun. Ik noem dat “witte boterham” aandacht.
Door mijn kinderen aandacht te geven terwijl ik met mijn hoofd bij mijn werk was, bracht ik mijn kinderen in verwarring. Het leek alsof ze aandacht kregen, maar het voelde anders. De verwarring uitte zich in ontevredenheid. Mijn kinderen konden daar geen woorden aan geven, maar lieten het wel door hun gedrag zien. Mijn jongens reageerde daarop door grenzeloos gedrag te vertonen. Zoals naar elkaar schoppen en slaan, naar mij ook trouwens. Ik werd daardoor geïrriteerd en reageerde daarop door boos te worden.
Als ik het nu over zou doen zou ik het anders doen. Ik zou ten eerste bewust kiezen wat op dat moment mijn kerntaak zou zijn. Op de momenten dat de jongens bij mij aanwezig zouden zijn zou mijn kerntaak “moeder” zijn. Wat inhoudt dat ze op dat moment ook alle aandacht zouden krijgen waar ze om zouden vragen. Dat is eigenlijk nog steeds zo. Al zijn ze inmiddels ouder, “bruine boterham” aandacht hebben ze nog steeds nodig.
Door mezelf regelmatig af te vragen “wat is op dit moment mijn kerntaak?” voorkom ik dat ik mezelf versnipper. Ook is het daardoor duidelijk voor me is waar ik mijn aandacht aan wil geven.
Wat is aandacht eigenlijk? Een aantal synoniemen voor aandacht zijn “belangstelling, concentratie, interesse, medeleven, toewijding, zorg” zomaar een aantal woorden die “aandacht” omschrijven.
Wanneer je jezelf erop betrapt steeds meer “witte boterham” aandacht te geven, terwijl je eigenlijk “bruine boterham” aandacht wil geven lees dan vooral verder.
6 tips om mentaal beschikbaar te zijn en “bruine boterham” aandacht te geven:
1. Ben je iemand die naar buiten gericht is, overal voor in bent en je nergens door raken? Je geeft makkelijk je aandacht, maar die is ook snel weer weg. Je aandacht kan daardoor oppervlakkig aanvoelen. Je kind zal er alle mogelijke moeite voor doen om je echt te bereiken. Neem deze pogingen van je kind serieus en verbind je.
2. Ben je meer naar binnen, in jezelf, gekeerd en gaat negeren je makkelijk af. Wat zich in de buitenwereld afspeelt daar verbind je je niet echt aan. Wanneer je aandacht gevraagd wordt heb je moeite om deze te geven. Je kind zal alle mogelijke moeite doen om je echte aandacht te krijgen. Maak contact met je kind door te benoemen wat je bij je kind ziet en vertel wat er in je omgaat.
3. Je bent naar buiten gericht en bent goed in contact met wat je echt wilt. Je kunt je alleen niet verbinden met wat je buiten jezelf ziet, waardoor je geneigd bent anderen te willen veranderen. Hierdoor ben je regelmatig in strijd met de buitenwereld. Je kind zal zich koest houden en niet laten merken wat hij of zij echt wilt of zal juist het omgekeerde doen en steeds weer de strijd met jou aangaan. Vertel wat je ziet bij je kind en vraag wat je kind van jou zou willen.
4. Nog een mogelijkheid is dat je aandacht naar buiten gericht is, je hebt contact met wat je echt wilt en je kunt je verbinden met wat je buiten ervaart. Je hebt contact gemaakt met je innerlijke kracht zonder dat je jouw ideeën aan een ander oplegt. Je bent aanwezig zonder dwingend te zijn. Hierdoor zal je je kind duidelijke kaders kunnen geven waarbinnen hij of zij kan experimenteren.
5. Wat helpt is om je ieder moment bewust te zijn van je kerntaak van dat moment. Wanneer je op dat moment thuis bent om bij je kind te zijn, dan is je kerntaak moeder of vader zijn. Wanneer je kind met iets anders bezig is of slaapt kan je die tijd natuurlijk besteden aan iets anders. Maar blijf je er bewust van je kerntaak van dat moment. Wanneer je aanwezig bent als moeder of vader, wees dan ook aanwezig.
6. Merk je dat dat je niet lukt, merk dan op waar je aandacht wel naartoe gaat en maak een keuze. Je kunt ervoor kiezen om je aandacht te volgen en je uiterlijke omstandigheden daarop aan te passen, of je kiest ervoor van “witte boterham” aandacht “bruine boterham” aandacht te maken en te kijken wat jij nodig hebt om mentaal beschikbaar te zijn.
Vragen of wat je er ook over kwijt wilt kan je natuurlijk altijd hier achter laten op en vanzelfsprekend kan je hierover contact met mij opnemen.
Veel liefs,
Denise Boomer
Een aantal jaar geleden had ik een parttime baan met een grote vrijheid wat betreft indeling van mijn werktijden. De jongens waren in die tijd nog jong en hadden nog veel van mijn aandacht nodig.
Het fijne van mijn werktijden was dat ik veel bij hun aanwezig kon zijn en weinig last ervaarde van stress omdat ik op tijd op mijn werk moest zijn. Wel had ik continue het gevoel dat ik keuzes moest maken. Regelmatig kwam ik in een dilemma terecht, wat steeds weer uitkwam in half aanwezig zijn. Voor mijn kinderen heel verwarrend. Fysiek was ik er wel, maar was vooral bezig met mijn werk. Steeds had ik weer het gevoel te moeten kiezen tussen werken en moederen. Ik probeerde het allebei tegelijk te doen. Ik zat achter mijn computer verslagen uit te werken en als een van de jongens mijn aandacht vroeg deed ik wat er gedaan moest worden met mijn werk nog in mijn hoofd. Mijn aandacht was op zo’n moment niet bij hun. Ik noem dat “witte boterham” aandacht.
Door mijn kinderen aandacht te geven terwijl ik met mijn hoofd bij mijn werk was, bracht ik mijn kinderen in verwarring. Het leek alsof ze aandacht kregen, maar het voelde anders. De verwarring uitte zich in ontevredenheid. Mijn kinderen konden daar geen woorden aan geven, maar lieten het wel door hun gedrag zien. Mijn jongens reageerde daarop door grenzeloos gedrag te vertonen. Zoals naar elkaar schoppen en slaan, naar mij ook trouwens. Ik werd daardoor geïrriteerd en reageerde daarop door boos te worden.
Als ik het nu over zou doen zou ik het anders doen. Ik zou ten eerste bewust kiezen wat op dat moment mijn kerntaak zou zijn. Op de momenten dat de jongens bij mij aanwezig zouden zijn zou mijn kerntaak “moeder” zijn. Wat inhoudt dat ze op dat moment ook alle aandacht zouden krijgen waar ze om zouden vragen. Dat is eigenlijk nog steeds zo. Al zijn ze inmiddels ouder, “bruine boterham” aandacht hebben ze nog steeds nodig.
Door mezelf regelmatig af te vragen “wat is op dit moment mijn kerntaak?” voorkom ik dat ik mezelf versnipper. Ook is het daardoor duidelijk voor me is waar ik mijn aandacht aan wil geven.
Wat is aandacht eigenlijk? Een aantal synoniemen voor aandacht zijn “belangstelling, concentratie, interesse, medeleven, toewijding, zorg” zomaar een aantal woorden die “aandacht” omschrijven.
Wanneer je jezelf erop betrapt steeds meer “witte boterham” aandacht te geven, terwijl je eigenlijk “bruine boterham” aandacht wil geven lees dan vooral verder.
6 tips om mentaal beschikbaar te zijn en “bruine boterham” aandacht te geven:
1. Ben je iemand die naar buiten gericht is, overal voor in bent en je nergens door raken? Je geeft makkelijk je aandacht, maar die is ook snel weer weg. Je aandacht kan daardoor oppervlakkig aanvoelen. Je kind zal er alle mogelijke moeite voor doen om je echt te bereiken. Neem deze pogingen van je kind serieus en verbind je.
2. Ben je meer naar binnen, in jezelf, gekeerd en gaat negeren je makkelijk af. Wat zich in de buitenwereld afspeelt daar verbind je je niet echt aan. Wanneer je aandacht gevraagd wordt heb je moeite om deze te geven. Je kind zal alle mogelijke moeite doen om je echte aandacht te krijgen. Maak contact met je kind door te benoemen wat je bij je kind ziet en vertel wat er in je omgaat.
3. Je bent naar buiten gericht en bent goed in contact met wat je echt wilt. Je kunt je alleen niet verbinden met wat je buiten jezelf ziet, waardoor je geneigd bent anderen te willen veranderen. Hierdoor ben je regelmatig in strijd met de buitenwereld. Je kind zal zich koest houden en niet laten merken wat hij of zij echt wilt of zal juist het omgekeerde doen en steeds weer de strijd met jou aangaan. Vertel wat je ziet bij je kind en vraag wat je kind van jou zou willen.
4. Nog een mogelijkheid is dat je aandacht naar buiten gericht is, je hebt contact met wat je echt wilt en je kunt je verbinden met wat je buiten ervaart. Je hebt contact gemaakt met je innerlijke kracht zonder dat je jouw ideeën aan een ander oplegt. Je bent aanwezig zonder dwingend te zijn. Hierdoor zal je je kind duidelijke kaders kunnen geven waarbinnen hij of zij kan experimenteren.
5. Wat helpt is om je ieder moment bewust te zijn van je kerntaak van dat moment. Wanneer je op dat moment thuis bent om bij je kind te zijn, dan is je kerntaak moeder of vader zijn. Wanneer je kind met iets anders bezig is of slaapt kan je die tijd natuurlijk besteden aan iets anders. Maar blijf je er bewust van je kerntaak van dat moment. Wanneer je aanwezig bent als moeder of vader, wees dan ook aanwezig.
6. Merk je dat dat je niet lukt, merk dan op waar je aandacht wel naartoe gaat en maak een keuze. Je kunt ervoor kiezen om je aandacht te volgen en je uiterlijke omstandigheden daarop aan te passen, of je kiest ervoor van “witte boterham” aandacht “bruine boterham” aandacht te maken en te kijken wat jij nodig hebt om mentaal beschikbaar te zijn.
Vragen of wat je er ook over kwijt wilt kan je natuurlijk altijd hier achter laten op en vanzelfsprekend kan je hierover contact met mij opnemen.
Veel liefs,
Denise Boomer
maandag 11 oktober 2010
Als leven pijn doet
Ik was begonnen met een blog over het onderwerp “oei ik groei” maar door de zelfgekozen dood van Antonie Kamerling is het een hele andere blog geworden. Veel mensen vragen zich af hoe een vader van nog jonge kinderen kan kiezen voor de dood? Voor de meeste ouders is het idee je kinderen niet te kunnen zien opgroeien, ondraaglijk. Hoeveel pijn moet het leven doen om deze keus te maken?
Ruim 25 jaar geleden heeft mijn moeder dezelfde keus gemaakt en ik had het ‘geluk’ om een paar maanden daarvoor een goed gesprek met haar te mogen hebben. Tijdens dat gesprek vertelde ze mij hoe ‘leven’ er voor haar uitzag en hoe vreselijk ze het vond dat ze de mensen om haar heen die ze het meeste lief had van de hele wereld zoveel pijn deed. Liefde kon ze haast niet meer voelen, pijn wel. Heel veel pijn.
Op een gegeven moment gaat de gedachte overheersen dat alles wat je lief hebt en wat jou lief heeft beter af is zonder jou, omdat je ze alleen maar verdriet doet. Deze gedachte had zich toen ook al in brein van mijn moeder vastgezet en eigenlijk begreep ik haar heel goed.
Het blog wat ik van plan was om te schrijven ging over groeisprongen die baby’s doormaken. Deze komen namelijk ook bij volwassenen voor. In het leven maak je constant veranderingen door en je systeem heeft het nodig zich daarop aan te passen. De ene keer gaat dat makkelijker dan de andere keer. Er zijn sprongen in het leven die vooraf gaan aan een periode van depressiviteit. Je zit dan in een dip en keert als het ware even terug in jezelf om -zoals het lijkt- nieuwe energie te vergaren om de sprong vooruit te kunnen maken. Je voelt je even rot, soms goed rot, maar meestal kom je er wel weer uit.
Toch zijn er mensen die nooit uit een depressie komen en erin vast blijven zitten. En alsof dat nog niet erg genoeg is, gaan ze zichzelf ook nog afwijzen. Ze hebben het moeilijk met zichzelf en zien hoe moeilijk hun omgeving het met hun gedrag heeft en dat willen ze niet. Ze willen zich niet dood voelen van binnen, ze willen leven en plezier brengen in het leven van anderen. Ze gaan vechten tegen de depressie en komen er steeds verder in vast te zitten, ze willen eruit … maar het gaat gewoon niet …
De dood van mijn moeder kwam destijds voor mij niet als een verrassing, ik heb voor haar gedaan wat ik kon. Maar er was weinig wat ik voor haar kon doen. Na haar dood heb ik mijn eigen leven kunnen oppakken en ik heb haar dood zelfs als een teken van liefde leren zien. Iets wat nodig was om mij mijn eigen leven te kunnen laten leiden.
Mijn moeder kon zichzelf niet lief vinden. Ze was boos op zichzelf en op de hele wereld, maar dat wilde ze niet. Ze wilde niet boos zijn en daarom was ze steeds boos. Heel gek, juist hetgeen wat ze niet wilde gebeurde steeds weer en weer. Had ze het stuk boosheid van zichzelf maar lief gevonden en op een positieve manier gebruik gemaakt van de krachtige energie van die boosheid. Dan had ze niet steeds boos hoeven zijn of haar gevoel niet hoeven onderdrukken, waardoor ze depressief werd.
Mogen zijn wie je bent is het allermooiste wat je jezelf kunt geven. Als je niet weet hoe, lees dan vooral verder.
1. Loopt je leven niet helemaal zoals je vind dat het lopen moet, probeer dat in ieder geval niet te verbergen voor je kind. Kinderen leren van hun ouders hoe je met tegenslagen omgaat. Wanneer jij ze onderdrukt leer je je kind zijn of haar gevoelens eveneens te onderdrukken. Leef je gevoelens!
2. De meeste ongewenste gevoelens worden niet geleefd omdat je denken zich daartegen verzet. Wanneer je gevoel laat stromen dan komt het op, golft door je heen en ebt weer weg, zonder dat je iets hoeft te doen.
3. Zorg dat gevoelens geen gedachten worden. Gedachten zijn hard, gevoelens zijn zacht. Je lichaam wil je iets laten weten, wees stil en luister zachtjes.
4. Boosheid verbergt pijn. Door de wereld naar je hand te willen zetten, probeer je de wereld zo te regelen dat er geen pijn ontstaat. Je wilt de mensen om je heen naar jouw hand zetten zodat ze je geen pijn kunnen doen.
5. De andere kant van boosheid is depressiviteit. De nare gedachten over jezelf die bij een depressie horen willen je net zo goed beschermen tegen pijn.
6. Wees niet bang voor de pijn. Pijn is alleen maar pijn. Een pijnlijke herinnering, een traumatische ervaring die boven komt. Duw het niet weg, maar concentreer je erop. De pijn wordt kleiner en scherper, tot hij ineens weg is.
Vind jij het moeilijk om jezelf lief te vinden en onderdruk je daardoor de gevoelens die je over jezelf hebt, of vind je het juist makkelijk jezelf lief te vinden? Ik zou het fijn vinden als je me dat zou willen laten weten.
Veel liefs,
Denise
Ruim 25 jaar geleden heeft mijn moeder dezelfde keus gemaakt en ik had het ‘geluk’ om een paar maanden daarvoor een goed gesprek met haar te mogen hebben. Tijdens dat gesprek vertelde ze mij hoe ‘leven’ er voor haar uitzag en hoe vreselijk ze het vond dat ze de mensen om haar heen die ze het meeste lief had van de hele wereld zoveel pijn deed. Liefde kon ze haast niet meer voelen, pijn wel. Heel veel pijn.
Op een gegeven moment gaat de gedachte overheersen dat alles wat je lief hebt en wat jou lief heeft beter af is zonder jou, omdat je ze alleen maar verdriet doet. Deze gedachte had zich toen ook al in brein van mijn moeder vastgezet en eigenlijk begreep ik haar heel goed.
Het blog wat ik van plan was om te schrijven ging over groeisprongen die baby’s doormaken. Deze komen namelijk ook bij volwassenen voor. In het leven maak je constant veranderingen door en je systeem heeft het nodig zich daarop aan te passen. De ene keer gaat dat makkelijker dan de andere keer. Er zijn sprongen in het leven die vooraf gaan aan een periode van depressiviteit. Je zit dan in een dip en keert als het ware even terug in jezelf om -zoals het lijkt- nieuwe energie te vergaren om de sprong vooruit te kunnen maken. Je voelt je even rot, soms goed rot, maar meestal kom je er wel weer uit.
Toch zijn er mensen die nooit uit een depressie komen en erin vast blijven zitten. En alsof dat nog niet erg genoeg is, gaan ze zichzelf ook nog afwijzen. Ze hebben het moeilijk met zichzelf en zien hoe moeilijk hun omgeving het met hun gedrag heeft en dat willen ze niet. Ze willen zich niet dood voelen van binnen, ze willen leven en plezier brengen in het leven van anderen. Ze gaan vechten tegen de depressie en komen er steeds verder in vast te zitten, ze willen eruit … maar het gaat gewoon niet …
De dood van mijn moeder kwam destijds voor mij niet als een verrassing, ik heb voor haar gedaan wat ik kon. Maar er was weinig wat ik voor haar kon doen. Na haar dood heb ik mijn eigen leven kunnen oppakken en ik heb haar dood zelfs als een teken van liefde leren zien. Iets wat nodig was om mij mijn eigen leven te kunnen laten leiden.
Mijn moeder kon zichzelf niet lief vinden. Ze was boos op zichzelf en op de hele wereld, maar dat wilde ze niet. Ze wilde niet boos zijn en daarom was ze steeds boos. Heel gek, juist hetgeen wat ze niet wilde gebeurde steeds weer en weer. Had ze het stuk boosheid van zichzelf maar lief gevonden en op een positieve manier gebruik gemaakt van de krachtige energie van die boosheid. Dan had ze niet steeds boos hoeven zijn of haar gevoel niet hoeven onderdrukken, waardoor ze depressief werd.
Mogen zijn wie je bent is het allermooiste wat je jezelf kunt geven. Als je niet weet hoe, lees dan vooral verder.
1. Loopt je leven niet helemaal zoals je vind dat het lopen moet, probeer dat in ieder geval niet te verbergen voor je kind. Kinderen leren van hun ouders hoe je met tegenslagen omgaat. Wanneer jij ze onderdrukt leer je je kind zijn of haar gevoelens eveneens te onderdrukken. Leef je gevoelens!
2. De meeste ongewenste gevoelens worden niet geleefd omdat je denken zich daartegen verzet. Wanneer je gevoel laat stromen dan komt het op, golft door je heen en ebt weer weg, zonder dat je iets hoeft te doen.
3. Zorg dat gevoelens geen gedachten worden. Gedachten zijn hard, gevoelens zijn zacht. Je lichaam wil je iets laten weten, wees stil en luister zachtjes.
4. Boosheid verbergt pijn. Door de wereld naar je hand te willen zetten, probeer je de wereld zo te regelen dat er geen pijn ontstaat. Je wilt de mensen om je heen naar jouw hand zetten zodat ze je geen pijn kunnen doen.
5. De andere kant van boosheid is depressiviteit. De nare gedachten over jezelf die bij een depressie horen willen je net zo goed beschermen tegen pijn.
6. Wees niet bang voor de pijn. Pijn is alleen maar pijn. Een pijnlijke herinnering, een traumatische ervaring die boven komt. Duw het niet weg, maar concentreer je erop. De pijn wordt kleiner en scherper, tot hij ineens weg is.
Vind jij het moeilijk om jezelf lief te vinden en onderdruk je daardoor de gevoelens die je over jezelf hebt, of vind je het juist makkelijk jezelf lief te vinden? Ik zou het fijn vinden als je me dat zou willen laten weten.
Veel liefs,
Denise
dinsdag 28 september 2010
Ik ben er ook nog
Het is inmiddels een hele tijd geleden dat ik mijn laatste stuk schreef. Na de vakantie had ik heel sterk de behoefte aan ruimte in mijn leven. Naar aanleiding daarvan ben ik eerst eens rustig gaan kijken naar al mijn werkzaamheden en heb alles even op een laag pitje gezet en ik heb besloten een aantal werkzaamheden af te stoten zodat ik me nog meer kan inzetten voor de moeders die mij nodig hebben.
In de tussentijd heeft het opvoedingsblad J/M, een onderzoek gehouden onder 600 ouders, waaruit naar voren kwam dat de meeste ouders geloven dat het succes en geluk van hun kind maakbaar is. Ouders denken dat zij daar grote invloed op hebben en er dus veel voor moeten doen. En dat ze daar stress van krijgen als het niet lijkt aan te slaan.
Ik was erg blij met dit onderzoek en alle publiciteit er omheen omdat dit de erkenning geeft dat voor (kleine) kinderen zorgen nu eenmaal niet alleen maar leuk is. Sterker nog, het eindeloos verplaatsen in de wensen en behoeften van je kind heeft ook een keerzijde. Het kan de vervulling van je eigen basisbehoeften in de weg staan. Gebeurt dit te vaak dan kan het maken dat je je uitgeput gaat voelen.
Ik zet me er al weer een tijdje voor in om ouders en met name moeders weer te gaan leren rekening met zichzelf te houden. Het helpt echt. Wanneer je vanuit je eigen aard en behoefte in contact met je kind bent, voorkom je dat stuk loopt en ben je veel gelukkiger.
Tijdens het opvoeden loop je nog wel eens tegen je eigen gevoelens op en net als ieder mens krijg je dan de neiging om de situatie te willen gaan veranderen. Soms lukt dat wel en soms lukt dat niet. Echter om een situatie te kunnen veranderen is het nodig om een paar stappen te volgen:
1. Weet waar je voor staat. Wie ben jij, wat is jouw visie? Ben je iemand die zich richt op de relatie of ben jij iemand die zich meer richt op resultaten? Dit is belangrijk om te weten, voor jezelf en de mensen om je heen. Van hieruit neem je namelijk je beslissingen.
2. Waar maak jij je zorgen over? Maak je je druk over je eigen functioneren of maakt je je meer zorgen over het functioneren van de mensen om je heen? Wanneer je je eigen vaardigheden niet helemaal vertrouwt zal je je vaak onzeker voelen, vertrouw je de vaardigheden van de mensen om je heen niet helemaal dan maak je je waarschijnlijk veel zorgen over de mensen om je heen. Is dit voor jou van toepassing kijk dan naar wat je nodig hebt om vertrouwen te kunnen hebben.
3. Wat zegt weerstand over jou? Weerstand zijn negatieve prikkels en hebben te maken met je eigen reactie op een situatie. Door deze reactie raak je als het ware verzwakt. Vaak is het een soort gedrag van een ander of een situatie die op de een of andere manier weerstand oproept. Zoek uit welke situaties jou weerstand geven.
4. Frustraties, wat zeggen die over jou? Wanneer je verzwakt bent, raak je gefrustreerd. Je wilt de situatie veranderen, maar je hebt niet de juiste middelen. Er zijn mensen die zich terugtrekken wanneer ze gefrustreerd zijn, terwijl anderen juist gaan vechten. Zoek eens uit wat jouw voorkeursgedrag is bij frustratie en kijk eens wat je nodig hebt om effectiever te reageren.
5. Hoe kom je tot een resultaat? Wanneer alle ingredienten aanwezig zijn om een situatie te kunnen veranderen ben je er nog niet wanneer je ze niet op de juiste manier inzet. Sommige mensen kunnen dit van nature, maar andere hebben een plan nodig. Merk je dat je nogal doelloos bezig bent, zorg dan voor een plan. Vraag daar eventueel hulp bij.
6. Hoe krijg je commitment voor je doel? Is je gekozen doel wel jouw doel? Kan je erachter staan of vind je iets anders toch belangrijker? Zorg dat je commitment hebt. Heb je dat niet dan zal “iets” in jou, je plan saboteren.
Wanneer je al deze ingredienten op een rijtje zet. Je weet waar je voor staat, je weet waar je zorgen liggen, je bent je bewust van de weerstand die je ervaart, je herkent je frustraties en je bent in staat een plan te maken waar je je aan committeert, dan heb je een instrument in handen wat je kan helpen ongewenste situaties te veranderen in gewenste situaties.
Ik vraag me af of jij dit ook herkent. Ben jij ook zo druk met het succes en geluk van je kind? Zelfs zo druk dat je eigen basisbehoeften erbij inschieten? Ik ben daar heel benieuwd naar en zou fijn vinden als je me dit wilt laten weten.
Veel liefs,
Denise
In de tussentijd heeft het opvoedingsblad J/M, een onderzoek gehouden onder 600 ouders, waaruit naar voren kwam dat de meeste ouders geloven dat het succes en geluk van hun kind maakbaar is. Ouders denken dat zij daar grote invloed op hebben en er dus veel voor moeten doen. En dat ze daar stress van krijgen als het niet lijkt aan te slaan.
Ik was erg blij met dit onderzoek en alle publiciteit er omheen omdat dit de erkenning geeft dat voor (kleine) kinderen zorgen nu eenmaal niet alleen maar leuk is. Sterker nog, het eindeloos verplaatsen in de wensen en behoeften van je kind heeft ook een keerzijde. Het kan de vervulling van je eigen basisbehoeften in de weg staan. Gebeurt dit te vaak dan kan het maken dat je je uitgeput gaat voelen.
Ik zet me er al weer een tijdje voor in om ouders en met name moeders weer te gaan leren rekening met zichzelf te houden. Het helpt echt. Wanneer je vanuit je eigen aard en behoefte in contact met je kind bent, voorkom je dat stuk loopt en ben je veel gelukkiger.
Tijdens het opvoeden loop je nog wel eens tegen je eigen gevoelens op en net als ieder mens krijg je dan de neiging om de situatie te willen gaan veranderen. Soms lukt dat wel en soms lukt dat niet. Echter om een situatie te kunnen veranderen is het nodig om een paar stappen te volgen:
1. Weet waar je voor staat. Wie ben jij, wat is jouw visie? Ben je iemand die zich richt op de relatie of ben jij iemand die zich meer richt op resultaten? Dit is belangrijk om te weten, voor jezelf en de mensen om je heen. Van hieruit neem je namelijk je beslissingen.
2. Waar maak jij je zorgen over? Maak je je druk over je eigen functioneren of maakt je je meer zorgen over het functioneren van de mensen om je heen? Wanneer je je eigen vaardigheden niet helemaal vertrouwt zal je je vaak onzeker voelen, vertrouw je de vaardigheden van de mensen om je heen niet helemaal dan maak je je waarschijnlijk veel zorgen over de mensen om je heen. Is dit voor jou van toepassing kijk dan naar wat je nodig hebt om vertrouwen te kunnen hebben.
3. Wat zegt weerstand over jou? Weerstand zijn negatieve prikkels en hebben te maken met je eigen reactie op een situatie. Door deze reactie raak je als het ware verzwakt. Vaak is het een soort gedrag van een ander of een situatie die op de een of andere manier weerstand oproept. Zoek uit welke situaties jou weerstand geven.
4. Frustraties, wat zeggen die over jou? Wanneer je verzwakt bent, raak je gefrustreerd. Je wilt de situatie veranderen, maar je hebt niet de juiste middelen. Er zijn mensen die zich terugtrekken wanneer ze gefrustreerd zijn, terwijl anderen juist gaan vechten. Zoek eens uit wat jouw voorkeursgedrag is bij frustratie en kijk eens wat je nodig hebt om effectiever te reageren.
5. Hoe kom je tot een resultaat? Wanneer alle ingredienten aanwezig zijn om een situatie te kunnen veranderen ben je er nog niet wanneer je ze niet op de juiste manier inzet. Sommige mensen kunnen dit van nature, maar andere hebben een plan nodig. Merk je dat je nogal doelloos bezig bent, zorg dan voor een plan. Vraag daar eventueel hulp bij.
6. Hoe krijg je commitment voor je doel? Is je gekozen doel wel jouw doel? Kan je erachter staan of vind je iets anders toch belangrijker? Zorg dat je commitment hebt. Heb je dat niet dan zal “iets” in jou, je plan saboteren.
Wanneer je al deze ingredienten op een rijtje zet. Je weet waar je voor staat, je weet waar je zorgen liggen, je bent je bewust van de weerstand die je ervaart, je herkent je frustraties en je bent in staat een plan te maken waar je je aan committeert, dan heb je een instrument in handen wat je kan helpen ongewenste situaties te veranderen in gewenste situaties.
Ik vraag me af of jij dit ook herkent. Ben jij ook zo druk met het succes en geluk van je kind? Zelfs zo druk dat je eigen basisbehoeften erbij inschieten? Ik ben daar heel benieuwd naar en zou fijn vinden als je me dit wilt laten weten.
Veel liefs,
Denise
dinsdag 13 juli 2010
Alleen maar luisteren
Hoe zou het zijn ….
Ja, hoe zou het zijn wanneer er voor alle moeders een luisterend oor zou zijn. Dat ze zouden weten dat er iemand is die wil luisteren. Alleen maar luisteren, meer niet ...
Je kunt bijv. gewoon even naar de buurvrouw gaan en je verhaal vertellen en je buurvrouw luistert alleen maar. Verder doet ze niets, ze geeft geen adviezen en begint je zeker niet te vertellen wat je moet doen of wat je moet voelen. Nee, dat doet ze niet. Ze luistert alleen maar.
Gelukkig heb ik een aantal lieve mensen om me heen waarvan ik weet dat ze echt naar me kunnen luisteren. Bij hun voel ik me dan ook veilig genoeg om een verhaal te vertellen wat me zelf ook nog niet helemaal duidelijk is. Omdat ze me echt proberen te begrijpen, kan ik mezelf dan ook begrijpen. Samen maken we er een begrijpelijk verhaal van, waar geen advies bij komt kijken.
Maar niet alle moeders zijn gezegend met mensen om zich heen die een luisterend oor kunnen bieden en alleen maar luisteren. Sommige mensen hebben niemand die naar hun verhaal wil of kan luisteren en toch willen ook deze mensen hun verhaal kwijt. Vooral vrouwen hebben zo nu en dan een klankbord nodig om alles wat in hun hoofd afspeelt op een rijtje te kunnen zetten. En moeders vooral, je maakt wat mee als je kinderen hebt en dan heb ik het nog niet eens over al die twijfels waar zeker weten alle moeders last van hebben.
Ik gun alle moeders een luisterend oor om zo nu en dan eens lekker tegenaan te zeuren. Stel toch eens voor hoe het zijn moet wanneer je tegen niemand kan zeggen dat je weer eens ruzie had met je kind, of met je partner en hoe onredelijk het was. Of dat je er vreselijk van baalt dat het weer zover moest komen en hoe graag je misschien wilt vertellen hoe je het hebben wilt. En hoe fijn is het om te horen dat ook anderen met hetzelfde probleem zitten. Je voelt je veel minder alleen.
Ik vraag me af of jij dit ook herkent. Ben jij ook zo blij met de mensen om je heen die echt willen luisteren? Of snak je naar een begripvol persoon die naar jou wilt luisteren? Ik ben daar heel benieuwd naar en zou fijn vinden als je me dit wilt laten weten.
Normaliter krijg je nu een aantal tips van mij die je kunnen helpen om je eigen gedrag te leren aanvaarden. Deze keer niet. Deze keer vraag ik je aandacht voor een idee wat ik heb.
Mijn idee: Eigenlijk is het meer een vraag. Op de een of andere manier zou ik graag een groep willen opstarten van moeders die er willen zijn voor andere moeders. Moeders die bereid zijn te luisteren naar elkaar. Het lijkt me fijn om 1x in de 6 weken (= voorstel) bij elkaar te komen om naar elkaar te luisteren en het leren luisteren om te begrijpen steeds beter onder de knie te krijgen.
Wellicht kunnen we vanuit deze groep contact leggen met moeders die in een sociaal isolement zitten en ook wel eens een luisterend oor kunnen gebruiken.
Ik ben heel benieuwd naar je reactie in deze. Stuur een mail naar info@dekersenboom.nl of laat een reactie achter op mijn Blog. Ik kom hier later op terug.
Veel liefs,
Denise
Ja, hoe zou het zijn wanneer er voor alle moeders een luisterend oor zou zijn. Dat ze zouden weten dat er iemand is die wil luisteren. Alleen maar luisteren, meer niet ...
Je kunt bijv. gewoon even naar de buurvrouw gaan en je verhaal vertellen en je buurvrouw luistert alleen maar. Verder doet ze niets, ze geeft geen adviezen en begint je zeker niet te vertellen wat je moet doen of wat je moet voelen. Nee, dat doet ze niet. Ze luistert alleen maar.
Gelukkig heb ik een aantal lieve mensen om me heen waarvan ik weet dat ze echt naar me kunnen luisteren. Bij hun voel ik me dan ook veilig genoeg om een verhaal te vertellen wat me zelf ook nog niet helemaal duidelijk is. Omdat ze me echt proberen te begrijpen, kan ik mezelf dan ook begrijpen. Samen maken we er een begrijpelijk verhaal van, waar geen advies bij komt kijken.
Maar niet alle moeders zijn gezegend met mensen om zich heen die een luisterend oor kunnen bieden en alleen maar luisteren. Sommige mensen hebben niemand die naar hun verhaal wil of kan luisteren en toch willen ook deze mensen hun verhaal kwijt. Vooral vrouwen hebben zo nu en dan een klankbord nodig om alles wat in hun hoofd afspeelt op een rijtje te kunnen zetten. En moeders vooral, je maakt wat mee als je kinderen hebt en dan heb ik het nog niet eens over al die twijfels waar zeker weten alle moeders last van hebben.
Ik gun alle moeders een luisterend oor om zo nu en dan eens lekker tegenaan te zeuren. Stel toch eens voor hoe het zijn moet wanneer je tegen niemand kan zeggen dat je weer eens ruzie had met je kind, of met je partner en hoe onredelijk het was. Of dat je er vreselijk van baalt dat het weer zover moest komen en hoe graag je misschien wilt vertellen hoe je het hebben wilt. En hoe fijn is het om te horen dat ook anderen met hetzelfde probleem zitten. Je voelt je veel minder alleen.
Ik vraag me af of jij dit ook herkent. Ben jij ook zo blij met de mensen om je heen die echt willen luisteren? Of snak je naar een begripvol persoon die naar jou wilt luisteren? Ik ben daar heel benieuwd naar en zou fijn vinden als je me dit wilt laten weten.
Normaliter krijg je nu een aantal tips van mij die je kunnen helpen om je eigen gedrag te leren aanvaarden. Deze keer niet. Deze keer vraag ik je aandacht voor een idee wat ik heb.
Mijn idee: Eigenlijk is het meer een vraag. Op de een of andere manier zou ik graag een groep willen opstarten van moeders die er willen zijn voor andere moeders. Moeders die bereid zijn te luisteren naar elkaar. Het lijkt me fijn om 1x in de 6 weken (= voorstel) bij elkaar te komen om naar elkaar te luisteren en het leren luisteren om te begrijpen steeds beter onder de knie te krijgen.
Wellicht kunnen we vanuit deze groep contact leggen met moeders die in een sociaal isolement zitten en ook wel eens een luisterend oor kunnen gebruiken.
Ik ben heel benieuwd naar je reactie in deze. Stuur een mail naar info@dekersenboom.nl of laat een reactie achter op mijn Blog. Ik kom hier later op terug.
Veel liefs,
Denise
maandag 28 juni 2010
Ik ben lief
Ik heb het nooit willen weten, maar het is zoals het is ... IK BEN EEN LIEVE MOEDER …. Na jaren van onderdrukking, geef ik het eindelijk toe.
Het begon een aantal jaren geleden toen mijn oudste in groep 5 zat. Ik ging mee met schoolreisje en een van de drukste (en spontaanste) jongens uit de klas zat in mijn groepje. Hij hoorde dat hij bij mij in het groepje zat en riep blij uit “Gelukkig ik zit bij een lieve moeder”. O nee dacht ik, niet weer … weer iemand die denkt over me heen te kunnen lopen.
Mijn hele leven loop ik er al tegenaan dat mensen mij lief vinden. Alles heb ik al geprobeerd om niet lief te zijn, maar niets hielp, men bleef me lief vinden. Ik weet nog dat ik mijn ex een keer vroeg “waarom hou je eigenlijk van me” en het enige wat hij zeggen kon was … je bent zo lief. Gatverdamme wat werd ik kwaad. Lief zijn is toch … NIETS!
In mijn secretaressetijd stuurde mijn leidinggevende mij al naar voren als er boze mensen aan de telefoon waren. Als ze jouw lieve stemmetje horen dan verdwijnt hun boosheid al, zei hij dan. Ikzelf schaamde me rot voor dat lieve stemmetje. Maar nu is het tijd om te stoppen met schamen voor mijn lief zijn. Lief zijn is ook een kracht en iedereen mag het weten IK BEN LIEF!
Mijn associaties met lief zijn waren slap, willoos, nietszeggend, stompzinnig en nog meer van dat soort benamingen en eigenlijk keek ik ook zo tegen mezelf aan. Mijn gedrag was altijd heel stoer, ik deed alles en durfde alles, liet me zelfs Dennis noemen. Maar hiervoor moest ik wel mijn angstgevoelens negeren en om mijn angstgevoelens te kunnen negeren, moest ik al mijn gevoelens negeren. Kortom ik voelde niets meer.
Inmiddels ben ik alweer wat jaren verder en durf ik weer lief te zijn. Ook mijn kinderen vinden mij een lieve moeder en ik vind hun net zo lief. Eigenlijk vind ik gewoon iedereen lief, zelfs de grootste brompotten en de negatiefste mensen vind ik lief. En ja, ik vind het makkelijk om volgzaam, begripvol, hartelijk, betrokken, zachtaardig en tactvol te zijn en ik schrik ervan als ik andere mensen kwets. En dat is helemaal niet erg (-:
Om je eigen gedrag te leren aanvaarden volgen hier een aantal tips die je daarbij kunnen helpen.
1. Wees wie je bent. Soms lijkt het er wel op dat in de huidige maatschappij niemand meer echt mag zijn wie die is. Een man moet zijn vrouwelijke eigenschappen ontwikkelen en een vrouw moet het doen zoals mannen het doen. Vrouwen die vooral relatiegericht zijn moeten een voorbeeld nemen aan mannen die meer doelgericht zijn. Terwijl actiegerichte mannen moeten meer een voorbeeld gaan nemen aan zorgzame vrouwen.
2. Schuldgevoelens en schaamte zijn vaak een teken dat je anders wilt zijn dan je bent. Je hebt een bepaalde beslissing genomen of iets gedaan waarvan je op dat moment dacht dat het goed was. Later blijkt het anders uit te pakken of je krijgt spijt, het gevolg kan zijn dat je je schuldig voelt of je schaamt, of je op een andere manier rot voelt. Je had gewild dat je anders besloten of gedaan had. Natuurlijk kan je je dan rot gaan voelen, maar het voelt beter wanneer je aanvaard dat je (soms) iemand bent die soms niet zulke handige beslissingen neemt, of stomme dingen doet.
3. Wat gebeurt er wanneer je ongewenst gedrag onderdrukt? Je kunt onhandig gedrag van jezelf best wegdrukken. Maar wanneer je bepaald gedrag van jezelf niet kunt aanvaarden en het onderdrukt, ervaar je meer stress. En onbewust wordt je voorkeursgedrag nog veel sterker. Zo zijn vrouwen zijn geneigd om bij stress veiligheid te zoeken door een ander aan zich te binden. Mannen hebben de neiging om bij stress (wat ze als gevaar ervaren) een ander te willen beschermen door kritiek te geven.
4. Dit gedrag wordt niet altijd op prijs gesteld. Een vrouw die veiligheid zoekt door zich te binden kan gezien worden als niet krachtig genoeg. Een man die kritiek geeft kan te negatief zijn. En toch het is allemaal nodig. Wees blij met wat er is en zie de voordelen ervan. Ieder mens heeft nu eenmaal voorkeursgedrag ontwikkeld. Gedrag waar je goed in bent. Gebruik wat er is. Ben je goed in kritiek geven dan weet je dat daar je kracht zit en leer die kracht op een effectieve manier gebruiken. Weet je dat goed mensen aan je kunt binden gebruik dat dan als een kracht.
Heb jij ook zo’n eigenschap van jezelf die maar terug blijft komen, maar die je eigenlijk niet wilt? Ik ben daar heel benieuwd naar en zou fijn vinden als je me dit wilt laten weten. Laat hier een reactie achter en ik vertel je hoe je deze eigenschappen effectief kunt gebruiken.
Het begon een aantal jaren geleden toen mijn oudste in groep 5 zat. Ik ging mee met schoolreisje en een van de drukste (en spontaanste) jongens uit de klas zat in mijn groepje. Hij hoorde dat hij bij mij in het groepje zat en riep blij uit “Gelukkig ik zit bij een lieve moeder”. O nee dacht ik, niet weer … weer iemand die denkt over me heen te kunnen lopen.
Mijn hele leven loop ik er al tegenaan dat mensen mij lief vinden. Alles heb ik al geprobeerd om niet lief te zijn, maar niets hielp, men bleef me lief vinden. Ik weet nog dat ik mijn ex een keer vroeg “waarom hou je eigenlijk van me” en het enige wat hij zeggen kon was … je bent zo lief. Gatverdamme wat werd ik kwaad. Lief zijn is toch … NIETS!
In mijn secretaressetijd stuurde mijn leidinggevende mij al naar voren als er boze mensen aan de telefoon waren. Als ze jouw lieve stemmetje horen dan verdwijnt hun boosheid al, zei hij dan. Ikzelf schaamde me rot voor dat lieve stemmetje. Maar nu is het tijd om te stoppen met schamen voor mijn lief zijn. Lief zijn is ook een kracht en iedereen mag het weten IK BEN LIEF!
Mijn associaties met lief zijn waren slap, willoos, nietszeggend, stompzinnig en nog meer van dat soort benamingen en eigenlijk keek ik ook zo tegen mezelf aan. Mijn gedrag was altijd heel stoer, ik deed alles en durfde alles, liet me zelfs Dennis noemen. Maar hiervoor moest ik wel mijn angstgevoelens negeren en om mijn angstgevoelens te kunnen negeren, moest ik al mijn gevoelens negeren. Kortom ik voelde niets meer.
Inmiddels ben ik alweer wat jaren verder en durf ik weer lief te zijn. Ook mijn kinderen vinden mij een lieve moeder en ik vind hun net zo lief. Eigenlijk vind ik gewoon iedereen lief, zelfs de grootste brompotten en de negatiefste mensen vind ik lief. En ja, ik vind het makkelijk om volgzaam, begripvol, hartelijk, betrokken, zachtaardig en tactvol te zijn en ik schrik ervan als ik andere mensen kwets. En dat is helemaal niet erg (-:
Om je eigen gedrag te leren aanvaarden volgen hier een aantal tips die je daarbij kunnen helpen.
1. Wees wie je bent. Soms lijkt het er wel op dat in de huidige maatschappij niemand meer echt mag zijn wie die is. Een man moet zijn vrouwelijke eigenschappen ontwikkelen en een vrouw moet het doen zoals mannen het doen. Vrouwen die vooral relatiegericht zijn moeten een voorbeeld nemen aan mannen die meer doelgericht zijn. Terwijl actiegerichte mannen moeten meer een voorbeeld gaan nemen aan zorgzame vrouwen.
2. Schuldgevoelens en schaamte zijn vaak een teken dat je anders wilt zijn dan je bent. Je hebt een bepaalde beslissing genomen of iets gedaan waarvan je op dat moment dacht dat het goed was. Later blijkt het anders uit te pakken of je krijgt spijt, het gevolg kan zijn dat je je schuldig voelt of je schaamt, of je op een andere manier rot voelt. Je had gewild dat je anders besloten of gedaan had. Natuurlijk kan je je dan rot gaan voelen, maar het voelt beter wanneer je aanvaard dat je (soms) iemand bent die soms niet zulke handige beslissingen neemt, of stomme dingen doet.
3. Wat gebeurt er wanneer je ongewenst gedrag onderdrukt? Je kunt onhandig gedrag van jezelf best wegdrukken. Maar wanneer je bepaald gedrag van jezelf niet kunt aanvaarden en het onderdrukt, ervaar je meer stress. En onbewust wordt je voorkeursgedrag nog veel sterker. Zo zijn vrouwen zijn geneigd om bij stress veiligheid te zoeken door een ander aan zich te binden. Mannen hebben de neiging om bij stress (wat ze als gevaar ervaren) een ander te willen beschermen door kritiek te geven.
4. Dit gedrag wordt niet altijd op prijs gesteld. Een vrouw die veiligheid zoekt door zich te binden kan gezien worden als niet krachtig genoeg. Een man die kritiek geeft kan te negatief zijn. En toch het is allemaal nodig. Wees blij met wat er is en zie de voordelen ervan. Ieder mens heeft nu eenmaal voorkeursgedrag ontwikkeld. Gedrag waar je goed in bent. Gebruik wat er is. Ben je goed in kritiek geven dan weet je dat daar je kracht zit en leer die kracht op een effectieve manier gebruiken. Weet je dat goed mensen aan je kunt binden gebruik dat dan als een kracht.
Heb jij ook zo’n eigenschap van jezelf die maar terug blijft komen, maar die je eigenlijk niet wilt? Ik ben daar heel benieuwd naar en zou fijn vinden als je me dit wilt laten weten. Laat hier een reactie achter en ik vertel je hoe je deze eigenschappen effectief kunt gebruiken.
dinsdag 15 juni 2010
Schiet toch eens op
Ik las een tijdje geleden een heel leuk ingezonden stukje in de krant wat maar door mijn hoofd blijft spelen.
Het stukje ging over een ouder stel dat aan het fietsen was, de man had haast en reed door terwijl het licht al op rood stond. De vrouw stopte en wachtte tot het licht weer op groen sprong. De man stond aan de overkant duidelijk met veel ongeduld te wachten. De schrijver van het stukje keek de vrouw vragend aan waarop de vrouw liefdevol zei: “we zijn al 50 jaar bij elkaar en nog steeds heeft hij haast”. Prachtig vind ik dit.
Ikzelf ben inmiddels ook alweer 23 jaar samen met een man met bijna altijd haast en ben daar in de loop der tijd op verschillende manieren mee omgegaan. De ene keer afwijzend, de andere keer liefdevol en weer een andere keer geïrriteerd.
Ik moet zeggen dat hoe ik er ook mee omga zijn gedrag niet veranderd. Wat ik wel gemerkt heb is dat, wanneer ik er liefdevol mee omga ik er zelf het minste last van heb. Soms ergert het me gewoon en dan denk ik “doe eens even rustig aan joh”. Ik voel dan irritatie en vind dan dat hij moet veranderen. De andere keer zie ik het aan en besef dat het zijn worsteling is. Liefdevol aanschouw ik het en vind hem er alleen maar liever om.
Kort gezegd, het ligt niet aan zijn gedrag hoe ik over hem denk, maar het ligt aan hoe ik reageer op zijn gedrag. En hoe dat is, hangt af van mijn eigen stemming.
Zo werkt dat natuurlijk ook met mijn kinderen. Dat ze er een zooitje van maken op hun kamer of zich niet aan hun afspraken houden. Het is allemaal hun worsteling met het leven. En natuurlijk kan ik ervoor kiezen om daar mijn worsteling van te maken, maar daarmee maak ik het leven zeker niet leuker (wel veel lastiger).
Dit is natuurlijk allemaal makkelijk gezegd en nu maar doen. Daarom hier een aantal tips om het gedrag van je gezin te kunnen aanvaarden zoals het is.
1. Omgaan met irritante eigenschappen van mensen om je heen. Er zijn mensen die dingen doen waar je blij van wordt. Er zijn ook mensen die dingen doen waar je je aan ergert. Zie je ergernis als een signaal om verder te kijken. Waarschijnlijk voel je je beperkt in je eigen ruimte. Verdiep je daar verder in en kijk wat je nodig hebt om weer ruimte te voelen.
2. Ga op zoek naar ruimte. Verwacht niet van anderen dat ze jou de ruimte geven die je nodig hebt. Helaas, zo werkt het gewoon niet. Heb je ruimte voor jezelf nodig dan kan je niet anders dan er zelf voor te zorgen dat je het krijgt.
3. Schep je eigen omstandigheden. Wordt je omringt door irritante mensen dan is dat een teken dat je voor jou nog geen effectieve manier hebt gevonden om ruimte voor jezelf te maken. Waarschijnlijk heb je het gevoel dat je voor iedere centimeter ruimte voor jezelf moet vechten. Dat kan anders!
4. Wat heb jij nodig? Ga op zoek naar de oorsprong van je ergernis en je zult vinden waar jij je fijn bij voelt. Alleen maar bezig zijn met het niet hebben van wat je nodig hebt, zal je zeker niet geven wat je wel nodig hebt. Wees bewust!
5. Let op de kleintjes. “Het zijn de kleine dingen die het ‘m doen” zegt volgens mij genoeg.
6. Geluk kan zeker een handje gebruiken. Geluk is niet alleen gebaseerd op toeval. Wanneer je de juiste omstandigheden schept “valt het geluk je toe”. Wanneer je erop vertrouwt dat iets goed komt, komt het eerder goed dan wanneer je aan het geluk gaat trekken. Een kans op geluk heeft vertrouwen nodig om te kunnen aankomen.
7. Doe het nu. Je leeft nu en niet straks. Als je iets in je leven wilt veranderen zet dan nu de eerste stap om de juiste omstandigheden te scheppen.
Ik ben hartstikke benieuwd of je iets aan deze tips denkt te hebben. Ik zou het erg fijn vinden als je een reactie achterlaat op mijn Blog.
Het stukje ging over een ouder stel dat aan het fietsen was, de man had haast en reed door terwijl het licht al op rood stond. De vrouw stopte en wachtte tot het licht weer op groen sprong. De man stond aan de overkant duidelijk met veel ongeduld te wachten. De schrijver van het stukje keek de vrouw vragend aan waarop de vrouw liefdevol zei: “we zijn al 50 jaar bij elkaar en nog steeds heeft hij haast”. Prachtig vind ik dit.
Ikzelf ben inmiddels ook alweer 23 jaar samen met een man met bijna altijd haast en ben daar in de loop der tijd op verschillende manieren mee omgegaan. De ene keer afwijzend, de andere keer liefdevol en weer een andere keer geïrriteerd.
Ik moet zeggen dat hoe ik er ook mee omga zijn gedrag niet veranderd. Wat ik wel gemerkt heb is dat, wanneer ik er liefdevol mee omga ik er zelf het minste last van heb. Soms ergert het me gewoon en dan denk ik “doe eens even rustig aan joh”. Ik voel dan irritatie en vind dan dat hij moet veranderen. De andere keer zie ik het aan en besef dat het zijn worsteling is. Liefdevol aanschouw ik het en vind hem er alleen maar liever om.
Kort gezegd, het ligt niet aan zijn gedrag hoe ik over hem denk, maar het ligt aan hoe ik reageer op zijn gedrag. En hoe dat is, hangt af van mijn eigen stemming.
Zo werkt dat natuurlijk ook met mijn kinderen. Dat ze er een zooitje van maken op hun kamer of zich niet aan hun afspraken houden. Het is allemaal hun worsteling met het leven. En natuurlijk kan ik ervoor kiezen om daar mijn worsteling van te maken, maar daarmee maak ik het leven zeker niet leuker (wel veel lastiger).
Dit is natuurlijk allemaal makkelijk gezegd en nu maar doen. Daarom hier een aantal tips om het gedrag van je gezin te kunnen aanvaarden zoals het is.
1. Omgaan met irritante eigenschappen van mensen om je heen. Er zijn mensen die dingen doen waar je blij van wordt. Er zijn ook mensen die dingen doen waar je je aan ergert. Zie je ergernis als een signaal om verder te kijken. Waarschijnlijk voel je je beperkt in je eigen ruimte. Verdiep je daar verder in en kijk wat je nodig hebt om weer ruimte te voelen.
2. Ga op zoek naar ruimte. Verwacht niet van anderen dat ze jou de ruimte geven die je nodig hebt. Helaas, zo werkt het gewoon niet. Heb je ruimte voor jezelf nodig dan kan je niet anders dan er zelf voor te zorgen dat je het krijgt.
3. Schep je eigen omstandigheden. Wordt je omringt door irritante mensen dan is dat een teken dat je voor jou nog geen effectieve manier hebt gevonden om ruimte voor jezelf te maken. Waarschijnlijk heb je het gevoel dat je voor iedere centimeter ruimte voor jezelf moet vechten. Dat kan anders!
4. Wat heb jij nodig? Ga op zoek naar de oorsprong van je ergernis en je zult vinden waar jij je fijn bij voelt. Alleen maar bezig zijn met het niet hebben van wat je nodig hebt, zal je zeker niet geven wat je wel nodig hebt. Wees bewust!
5. Let op de kleintjes. “Het zijn de kleine dingen die het ‘m doen” zegt volgens mij genoeg.
6. Geluk kan zeker een handje gebruiken. Geluk is niet alleen gebaseerd op toeval. Wanneer je de juiste omstandigheden schept “valt het geluk je toe”. Wanneer je erop vertrouwt dat iets goed komt, komt het eerder goed dan wanneer je aan het geluk gaat trekken. Een kans op geluk heeft vertrouwen nodig om te kunnen aankomen.
7. Doe het nu. Je leeft nu en niet straks. Als je iets in je leven wilt veranderen zet dan nu de eerste stap om de juiste omstandigheden te scheppen.
Ik ben hartstikke benieuwd of je iets aan deze tips denkt te hebben. Ik zou het erg fijn vinden als je een reactie achterlaat op mijn Blog.
woensdag 2 juni 2010
Dit meen ik serieus
Heel leuk, ik werd een tijdje geleden geinterviewd voor een artikel bestemd voor een van de dagbladen. Dit interview ging over de houding van ouders t.o.v. het opruimen van kamers.
Over dit onderwerp heb ik in maart al eens geschreven en ook een van de gespreksgroepen die ik organiseerde ging over dit onderwerp. Daarom ga ik hier niet verder op in. Maar dit onderwerp is voor mij verbonden met iets anders, waar ik wel verder op in wil gaan. Dat onderwerp is ‘grenzen stellen’. Waar ligt jouw grens?
Naar mijn grens heb ik nogal lang moeten zoeken en ik zal je zeggen, de grens lag bij mij heel ver weg. Ik heb heel diep moeten graven voordat ik iets van een grens kon voelen. Je zou kunnen zeggen dat ik nogal grenzeloos was. Ik moest gewoon nadenken of ik ergens boos over was of niet (buiten de ontploffingen die heel soms voorkwamen). Na een heleboel gesleutel kon ik eindelijk die grens voelen waar ‘men’ het over had. Ik begreep ineens dat de wereld niet alleen buiten me lag, maar dat er ook een hele binnenwereld bestond. Je begrijpt waarschijnlijk wel dat dit mijn verdere leven een andere dimensie gegeven heeft.
Een grens is bij mij nog steeds niet zo snel bereikt. Iets stoort me niet zo snel, maar ik weet wel dat ik feilloos kan vertrouwen op een gevoel wat me de weg wijst. En na jaren zonder gedaan te hebben ben ik er nu toch zo ontzettend blij mee. Wat ik je mee wil geven is, neem je gevoel en daarmee je grenzen serieus. We hebben grenzen nodig. Ik heb ervaren dat je zonder grenzen stuurloos bent.
Mezelf serieus nemen betekent dus voor mij, luisteren naar mijn gevoelens en emoties. Ik voel soms heel duidelijk “dit is een grens” en daar moet ik echt iets mee, ik kan niet anders. Ik moet mezelf laten horen en ik ga de strijd aan. Ik doe dat wel effectief en maak het niet groter dan het is. De kracht van mijn emotie helpt mij om (heel) duidelijk te zijn. Mijn kinderen weten het … dit meen ik serieus.
Wanneer jij het het moeilijk vindt om te bepalen waarover je wel en waarover je niet de strijd aangaat, lees dan vooral verder om erachter te komen hoe je je emoties kunt gebruiken als signaalfunctie.
1. Geniet je emoties. De meeste mensen zijn, als ze zich onprettig voelen, geneigd van alles te doen om zo snel mogelijk van dat onprettige gevoel af te komen. Er wordt gezocht naar ontlading en een vervanging door een als prettig gelabelde stemming. Dit veroorzaakt innerlijke strijd. Ontvang wat er wel is en je voelt je veel beter. Let op! Je emoties ervaren is iets anders dan je emoties worden.
2. Raak je dan niet de controle over jezelf kwijt? Genieten van je emoties doe je niet door je te ontladen, te ontploffen of door je af te reageren op een ander. Maar door je emoties nieuwsgierig te verwelkomen. Voelen wat er is. Zoek desnoods een rustige plek op om te voelen wat er te voelen valt, maar je kunt er ook een spelletje van maken en er een fysieke expressie aan te geven. Hier kan je heel veel plezier bij hebben.
3. Dit lost toch helemaal niets op? Dit lijkt een onzinnig spelletje, maar je neemt hiermee serieus wat er is. En wat er is ben jij. Je neemt hiermee jezelf dus serieus.
4. En dan? Hierna ben je klaar om iets met het signaal te doen. Wat is er aan de hand? Wat vertelt deze emotie jou? Er is iets wat je geraakt heeft. Als je er zelf niet uit komt ga praten met iemand om erachter te komen wat deze emotie jou te zeggen heeft. Wanneer je dit weet kun je op een effectieve manier actie ondernemen, zonder dat je er direct een drama van hoeft te maken.
Ik ben heel benieuwd op welke manier jij met je emoties omgaat en of je me dat durft laten weten.
liefs Denise
Over dit onderwerp heb ik in maart al eens geschreven en ook een van de gespreksgroepen die ik organiseerde ging over dit onderwerp. Daarom ga ik hier niet verder op in. Maar dit onderwerp is voor mij verbonden met iets anders, waar ik wel verder op in wil gaan. Dat onderwerp is ‘grenzen stellen’. Waar ligt jouw grens?
Naar mijn grens heb ik nogal lang moeten zoeken en ik zal je zeggen, de grens lag bij mij heel ver weg. Ik heb heel diep moeten graven voordat ik iets van een grens kon voelen. Je zou kunnen zeggen dat ik nogal grenzeloos was. Ik moest gewoon nadenken of ik ergens boos over was of niet (buiten de ontploffingen die heel soms voorkwamen). Na een heleboel gesleutel kon ik eindelijk die grens voelen waar ‘men’ het over had. Ik begreep ineens dat de wereld niet alleen buiten me lag, maar dat er ook een hele binnenwereld bestond. Je begrijpt waarschijnlijk wel dat dit mijn verdere leven een andere dimensie gegeven heeft.
Een grens is bij mij nog steeds niet zo snel bereikt. Iets stoort me niet zo snel, maar ik weet wel dat ik feilloos kan vertrouwen op een gevoel wat me de weg wijst. En na jaren zonder gedaan te hebben ben ik er nu toch zo ontzettend blij mee. Wat ik je mee wil geven is, neem je gevoel en daarmee je grenzen serieus. We hebben grenzen nodig. Ik heb ervaren dat je zonder grenzen stuurloos bent.
Mezelf serieus nemen betekent dus voor mij, luisteren naar mijn gevoelens en emoties. Ik voel soms heel duidelijk “dit is een grens” en daar moet ik echt iets mee, ik kan niet anders. Ik moet mezelf laten horen en ik ga de strijd aan. Ik doe dat wel effectief en maak het niet groter dan het is. De kracht van mijn emotie helpt mij om (heel) duidelijk te zijn. Mijn kinderen weten het … dit meen ik serieus.
Wanneer jij het het moeilijk vindt om te bepalen waarover je wel en waarover je niet de strijd aangaat, lees dan vooral verder om erachter te komen hoe je je emoties kunt gebruiken als signaalfunctie.
1. Geniet je emoties. De meeste mensen zijn, als ze zich onprettig voelen, geneigd van alles te doen om zo snel mogelijk van dat onprettige gevoel af te komen. Er wordt gezocht naar ontlading en een vervanging door een als prettig gelabelde stemming. Dit veroorzaakt innerlijke strijd. Ontvang wat er wel is en je voelt je veel beter. Let op! Je emoties ervaren is iets anders dan je emoties worden.
2. Raak je dan niet de controle over jezelf kwijt? Genieten van je emoties doe je niet door je te ontladen, te ontploffen of door je af te reageren op een ander. Maar door je emoties nieuwsgierig te verwelkomen. Voelen wat er is. Zoek desnoods een rustige plek op om te voelen wat er te voelen valt, maar je kunt er ook een spelletje van maken en er een fysieke expressie aan te geven. Hier kan je heel veel plezier bij hebben.
3. Dit lost toch helemaal niets op? Dit lijkt een onzinnig spelletje, maar je neemt hiermee serieus wat er is. En wat er is ben jij. Je neemt hiermee jezelf dus serieus.
4. En dan? Hierna ben je klaar om iets met het signaal te doen. Wat is er aan de hand? Wat vertelt deze emotie jou? Er is iets wat je geraakt heeft. Als je er zelf niet uit komt ga praten met iemand om erachter te komen wat deze emotie jou te zeggen heeft. Wanneer je dit weet kun je op een effectieve manier actie ondernemen, zonder dat je er direct een drama van hoeft te maken.
Ik ben heel benieuwd op welke manier jij met je emoties omgaat en of je me dat durft laten weten.
liefs Denise
maandag 17 mei 2010
Dit kan echt niet!
Eigenlijk had ik voor vandaag een heel ander artikel bedacht. Dit artikel ging over jezelf serieus nemen. Mooi onderwerp, leuke nieuwsbrief, maar er kwam iets heel anders tussendoor.
Ik kwam ‘terecht’ in een discussie over ‘normen en waarden’ en met name over het wel of niet plaatsen van het interview met Ruben in de Telegraaf. De een vond het niet kunnen en de ander begreep het weer wel. Ieder had er wel iets over te zeggen. Geen probleem, dat is het mooie van ons land. We mogen en kunnen overal een mening over hebben.
In deze discussie ging het er allemaal netjes aan toe, maar via diverse andere kanalen werden er rechtstreekse beledigingen geuit ten opzichte van de betreffende journaliste en krant. Hier heb ik moeite mee. Misschien geen nette actie van deze krant, maar is gaan schelden dan een goede oplossing? Ik vind van niet en toch begrijp ik het ook wel weer. Emoties kunnen de neiging hebben met je op de loop te gaan wanneer iets of iemand over je grens heengaat.
Dit overkomt ons waarschijnlijk allemaal wel eens een keer. Wanneer je “een moeder van nu” bent dan zal je iedere dag weer voor de taak staan om 1000 ballen tegelijk de lucht in te moeten houden, overal over na te moeten denken en over te denken. Dat is geen makkelijke taak en dan kan het wel eens gebeuren dat je je emoties niet helemaal meer in de hand hebt en je je machteloos voelt. Vooral als je dan ook nog eens het gevoel hebt dat er totaal niet naar je geluisterd wordt en je gewoon tegen dovemansoren praat. Dan kan het gebeuren dat je boos wordt, of anders gezegd JE ONTPLOFT!
Wow, hier komt heel wat energie bij vrij. Wat een kracht! En wat zonde dat deze kracht gewoon verspilt wordt. Stel je toch eens voor dat je deze kracht effectief zou kunnen gebruiken. Stel dat je je gevoelens van machteloosheid en hulpeloosheid kunt gebruiken om een grens te stellen zonder dat je jezelf daarin verliest. Het zal je zeker sterker maken.
Het is mogelijk en om je hierbij te helpen geef ik je wat tips om een grens te kunnen stellen, zonder dat je jezelf verliest.
1. Stel jezelf eerst de vraag wat je stoort aan het gedrag van de ander. Het kan zijn dat je het vervelend vindt dat je kind te weinig rekening met jou houdt en teveel met zichzelf. De situatie is niet in evenwicht. Hoe breng je nu weer evenwicht in deze situatie?
2. Bedenk hoe je de situatie zou willen hebben. Wat is voor jou acceptabel en wat niet. Zorg eerst dat dit duidelijk voor je is en stel een grens. Kinderen hebben deze grenzen nodig en al houden ze zich er niet aan, het is wel duidelijk dat er over een grens wordt heengegaan. Blijf achter je eigen regel staan, op den duur neemt je kind het over.
3. Gebruik je emotie effectief. Wordt je makkelijk boos, dan zal iemand niet zo snel over jouw grens heengaan. Maar vaak zal de relatie er wel onder lijden en daarom is het handig om wel gebruik te maken van de energie van je boosheid, maar wel zorgen dat het je niet overneemt. Wanneer je dat kunt zal er veel eerder naar je geluisterd worden en houd je de relatie in stand.
4. Wanneer je eerder geneigd bent om je te schikken naar de situatie, zal je vast bekend staan als een flexibel mens zijn. Het nadeel hiervan is dat je je erg hulpeloos kunt voelen. Meebewegen met de situatie is een gave. Maar als je een situatie (terug) in balans wilt brengen, is wat verzet toch nodig. Dat doe je effectief door de kracht van je hulpeloosheid te gebruiken en deze volledig te voelen. Wanneer je je bewust bent van deze kracht en van daaruit je punt duidelijk maken.
Ikzelf kon vroeger echt ontploffen wanneer mijn kinderen, zonder te kijken, op mijn net gestreken strijkwerk gingen zitten. Wat er gebeurde dat weet ik niet, maar ik werd er woedend om. Al met al maakte dit erg weinig indruk op mijn kinderen, sterker nog ze moesten er om lachen. Ik ben benieuwd of er bij jou ook zo’n situatie is die je uit je evenwicht brengt of bracht. Als dat zo is, laat het me dan weten.
Ik kwam ‘terecht’ in een discussie over ‘normen en waarden’ en met name over het wel of niet plaatsen van het interview met Ruben in de Telegraaf. De een vond het niet kunnen en de ander begreep het weer wel. Ieder had er wel iets over te zeggen. Geen probleem, dat is het mooie van ons land. We mogen en kunnen overal een mening over hebben.
In deze discussie ging het er allemaal netjes aan toe, maar via diverse andere kanalen werden er rechtstreekse beledigingen geuit ten opzichte van de betreffende journaliste en krant. Hier heb ik moeite mee. Misschien geen nette actie van deze krant, maar is gaan schelden dan een goede oplossing? Ik vind van niet en toch begrijp ik het ook wel weer. Emoties kunnen de neiging hebben met je op de loop te gaan wanneer iets of iemand over je grens heengaat.
Dit overkomt ons waarschijnlijk allemaal wel eens een keer. Wanneer je “een moeder van nu” bent dan zal je iedere dag weer voor de taak staan om 1000 ballen tegelijk de lucht in te moeten houden, overal over na te moeten denken en over te denken. Dat is geen makkelijke taak en dan kan het wel eens gebeuren dat je je emoties niet helemaal meer in de hand hebt en je je machteloos voelt. Vooral als je dan ook nog eens het gevoel hebt dat er totaal niet naar je geluisterd wordt en je gewoon tegen dovemansoren praat. Dan kan het gebeuren dat je boos wordt, of anders gezegd JE ONTPLOFT!
Wow, hier komt heel wat energie bij vrij. Wat een kracht! En wat zonde dat deze kracht gewoon verspilt wordt. Stel je toch eens voor dat je deze kracht effectief zou kunnen gebruiken. Stel dat je je gevoelens van machteloosheid en hulpeloosheid kunt gebruiken om een grens te stellen zonder dat je jezelf daarin verliest. Het zal je zeker sterker maken.
Het is mogelijk en om je hierbij te helpen geef ik je wat tips om een grens te kunnen stellen, zonder dat je jezelf verliest.
1. Stel jezelf eerst de vraag wat je stoort aan het gedrag van de ander. Het kan zijn dat je het vervelend vindt dat je kind te weinig rekening met jou houdt en teveel met zichzelf. De situatie is niet in evenwicht. Hoe breng je nu weer evenwicht in deze situatie?
2. Bedenk hoe je de situatie zou willen hebben. Wat is voor jou acceptabel en wat niet. Zorg eerst dat dit duidelijk voor je is en stel een grens. Kinderen hebben deze grenzen nodig en al houden ze zich er niet aan, het is wel duidelijk dat er over een grens wordt heengegaan. Blijf achter je eigen regel staan, op den duur neemt je kind het over.
3. Gebruik je emotie effectief. Wordt je makkelijk boos, dan zal iemand niet zo snel over jouw grens heengaan. Maar vaak zal de relatie er wel onder lijden en daarom is het handig om wel gebruik te maken van de energie van je boosheid, maar wel zorgen dat het je niet overneemt. Wanneer je dat kunt zal er veel eerder naar je geluisterd worden en houd je de relatie in stand.
4. Wanneer je eerder geneigd bent om je te schikken naar de situatie, zal je vast bekend staan als een flexibel mens zijn. Het nadeel hiervan is dat je je erg hulpeloos kunt voelen. Meebewegen met de situatie is een gave. Maar als je een situatie (terug) in balans wilt brengen, is wat verzet toch nodig. Dat doe je effectief door de kracht van je hulpeloosheid te gebruiken en deze volledig te voelen. Wanneer je je bewust bent van deze kracht en van daaruit je punt duidelijk maken.
Ikzelf kon vroeger echt ontploffen wanneer mijn kinderen, zonder te kijken, op mijn net gestreken strijkwerk gingen zitten. Wat er gebeurde dat weet ik niet, maar ik werd er woedend om. Al met al maakte dit erg weinig indruk op mijn kinderen, sterker nog ze moesten er om lachen. Ik ben benieuwd of er bij jou ook zo’n situatie is die je uit je evenwicht brengt of bracht. Als dat zo is, laat het me dan weten.
dinsdag 4 mei 2010
Doe niet zo raar!
Heel soms kies ik ervoor om op zondag de wekelijkse boodschappen te gaan doen bij de supermarkt in mijn buurt. Zoals ook deze week.
Wat me direct al opviel waren de hoeveelheid gezinnen die er rondliepen. Vader, moeder met 1 of 2 kinderen. Het zag er gezellig uit allemaal. Maar echt blij keek niemand. Het allereerste wat ik hoorde zelfs – bij de groenten al – was een vader die zijn zoontje maande om rustig te zijn, want anders zou die mevrouw wel denken dat hij een raar jongentje was. Ik twijfelde nog even. Zal ik naar die vader toelopen en zeggen dat ik nooit zou denken ‘wat een raar jongentje’? Ik dacht zelfs niet eens ‘wat een rare vader’.
Ik liep verder zonder iets te zeggen, maar ik vond het wel jammer. Dat jongentje kreeg van zijn vader de boodschap “houd jezelf in, want anders wordt je raar gevonden”. Terwijl het nu juist de tijd is om jezelf te zijn. Je kunt in deze keuzemaatschappij alleen maar ‘overleven’ door te weten wie je zelf bent en door zo authentiek mogelijk te zijn. Wat zou het fijn zijn wanneer onze kinderen dit nu al zouden kunnen meekrijgen.
De enige manier om dit onze kinderen te kunnen meegeven is zelf zo authentiek mogelijk te zijn. Als moeder had ik misschien mijn zoon er ook wel op geattendeerd dat mensen het over het algemeen niet fijn vinden dat er zo hard gepraat wordt en misschien ook wel dat ik het niet fijn vind. Maar ik zou hem zeker niet het idee gegeven hebben dat hij raar is omdat hij iets doet wat anderen niet fijn vinden. Liever nog –als ik zou durven– zou ik met hem meegedaan hebben. Wat een lol zouden we gehad kunnen hebben.
Zie je het al voor je? Vaders, moeders die tijdens het boodschappen doen lekker gek doen met hun kinderen. Niet alleen zij zullen het naar hun zin hebben, maar ook de mensen om hun heen. Er is toch niets waar je vrolijker van wordt dan van volwassenen die lekker gek doen met hun kinderen.
Herken je jezelf misschien ook in die vader die vindt dat je niet teveel mag opvallen en rustig moet zijn? Loop je soms ook een beetje teveel in de pas van zoals het moet en leg je soms ook je focus op de dingen die je juist stress opleveren? Lees dan vooral verder om erachter te komen wat wel werkt om een leuker leven te krijgen.
Authentiek zijn, kan vaak een enorme opluchting geven. Stel je voor alles te kunnen zeggen wat je zeggen wilt. Je niet langer verstoppen en gewoon kunnen zeggen wat er bij je speelt. Gewoon zijn wie je bent zonder je zorgen te maken over hoe andere mensen jou ervaren.
Kwets je dan geen andere mensen? De meeste mensen zeggen niet wat ze echt denken of voelen omdat ze dan bang zijn om niet meer leuk gevonden te worden of omdat ze bang zijn dat ze iemand tot last te zijn of ongelukkig te maken. Bedenk dan dat twee mensen, nooit hetzelfde reageren. Het feit dat je andere mensen ongelukkig maakt of kwetst heeft niets met jou te maken. Een situatie is niet meer dan een trigger van iets wat er is.
Ik kan me voorstellen dat je het risico niet wilt lopen om andere mensen nog eens extra te kwetsen. Het vraagt inderdaad moed om jezelf te zijn. Afwijzing en straf liggen voor het oprapen. Daarom doen we onszelf en onze kinderen liever geweld aan dan dat we ons leven leven zoals het komt.
Waarom zou ik al die moeite eigenlijk doen? Onbevredigende verlangens die onderdrukt worden veroorzaken stress. Al ben je het je soms niet eens bewust het kost gewoon energie om onuitgesproken verlangens te onderdrukt te houden. Je leeft daardoor met een spanning in jezelf die door de mensen om je heen wordt opgepikt. Het zijn vooral je kinderen die daar last van hebben. Dat vind je dan ook in hun gedrag terug.
De oplossing is om contact te maken met je eigen kern. Daar wil ik je graag bij helpen.
Als je hier ook iets over kwijt wilt, er een vraag over hebt of tips, laat het me dan vooral weten.
Veel liefs,
Denise
Wat me direct al opviel waren de hoeveelheid gezinnen die er rondliepen. Vader, moeder met 1 of 2 kinderen. Het zag er gezellig uit allemaal. Maar echt blij keek niemand. Het allereerste wat ik hoorde zelfs – bij de groenten al – was een vader die zijn zoontje maande om rustig te zijn, want anders zou die mevrouw wel denken dat hij een raar jongentje was. Ik twijfelde nog even. Zal ik naar die vader toelopen en zeggen dat ik nooit zou denken ‘wat een raar jongentje’? Ik dacht zelfs niet eens ‘wat een rare vader’.
Ik liep verder zonder iets te zeggen, maar ik vond het wel jammer. Dat jongentje kreeg van zijn vader de boodschap “houd jezelf in, want anders wordt je raar gevonden”. Terwijl het nu juist de tijd is om jezelf te zijn. Je kunt in deze keuzemaatschappij alleen maar ‘overleven’ door te weten wie je zelf bent en door zo authentiek mogelijk te zijn. Wat zou het fijn zijn wanneer onze kinderen dit nu al zouden kunnen meekrijgen.
De enige manier om dit onze kinderen te kunnen meegeven is zelf zo authentiek mogelijk te zijn. Als moeder had ik misschien mijn zoon er ook wel op geattendeerd dat mensen het over het algemeen niet fijn vinden dat er zo hard gepraat wordt en misschien ook wel dat ik het niet fijn vind. Maar ik zou hem zeker niet het idee gegeven hebben dat hij raar is omdat hij iets doet wat anderen niet fijn vinden. Liever nog –als ik zou durven– zou ik met hem meegedaan hebben. Wat een lol zouden we gehad kunnen hebben.
Zie je het al voor je? Vaders, moeders die tijdens het boodschappen doen lekker gek doen met hun kinderen. Niet alleen zij zullen het naar hun zin hebben, maar ook de mensen om hun heen. Er is toch niets waar je vrolijker van wordt dan van volwassenen die lekker gek doen met hun kinderen.
Herken je jezelf misschien ook in die vader die vindt dat je niet teveel mag opvallen en rustig moet zijn? Loop je soms ook een beetje teveel in de pas van zoals het moet en leg je soms ook je focus op de dingen die je juist stress opleveren? Lees dan vooral verder om erachter te komen wat wel werkt om een leuker leven te krijgen.
Authentiek zijn, kan vaak een enorme opluchting geven. Stel je voor alles te kunnen zeggen wat je zeggen wilt. Je niet langer verstoppen en gewoon kunnen zeggen wat er bij je speelt. Gewoon zijn wie je bent zonder je zorgen te maken over hoe andere mensen jou ervaren.
Kwets je dan geen andere mensen? De meeste mensen zeggen niet wat ze echt denken of voelen omdat ze dan bang zijn om niet meer leuk gevonden te worden of omdat ze bang zijn dat ze iemand tot last te zijn of ongelukkig te maken. Bedenk dan dat twee mensen, nooit hetzelfde reageren. Het feit dat je andere mensen ongelukkig maakt of kwetst heeft niets met jou te maken. Een situatie is niet meer dan een trigger van iets wat er is.
Ik kan me voorstellen dat je het risico niet wilt lopen om andere mensen nog eens extra te kwetsen. Het vraagt inderdaad moed om jezelf te zijn. Afwijzing en straf liggen voor het oprapen. Daarom doen we onszelf en onze kinderen liever geweld aan dan dat we ons leven leven zoals het komt.
Waarom zou ik al die moeite eigenlijk doen? Onbevredigende verlangens die onderdrukt worden veroorzaken stress. Al ben je het je soms niet eens bewust het kost gewoon energie om onuitgesproken verlangens te onderdrukt te houden. Je leeft daardoor met een spanning in jezelf die door de mensen om je heen wordt opgepikt. Het zijn vooral je kinderen die daar last van hebben. Dat vind je dan ook in hun gedrag terug.
De oplossing is om contact te maken met je eigen kern. Daar wil ik je graag bij helpen.
Als je hier ook iets over kwijt wilt, er een vraag over hebt of tips, laat het me dan vooral weten.
Veel liefs,
Denise
maandag 19 april 2010
Ik zag de angst in haar ogen
Het was van de week mooi weer en daarom koos ik ervoor om lopend naar huis te gaan vanaf de garage waar ik mijn auto naartoe had gebracht. Langs mij heen fietste nogal gehaast een vrouw met achter haar aan een nog jong meisje, waarschijnlijk haar dochter. We kwamen aan bij de busbaan -op een nogal onoverzichtelijke plek- het licht sprong op oranje en de vrouw reed door. Het meisje twijfelde en was daardoor te laat om nog door te rijden en nam het zekere voor het onzekere en stopte. Ik keek naar de vrouw en verwachtte dat ze het meisje een compliment zou maken omdat ze een veilige keuze had gemaakt. Maar het was anders … ik zag duidelijk de angst in de ogen van de vrouw … en met een boze stem begon ze tegen het meisje te schreeuwen: “schiet dan toch eens op” … “ik zei toch ‘doorrijden’ nu moeten we wachten” … Het meisje was duidelijk in verwarring en besloot uiteindelijk toch door te rijden. Het licht was inmiddels wel al heel erg rood geworden …
Gelukkig, vals alarm, er kwam geen bus aan en het licht sprong weer op groen. Het meisje bereikte veilig de overkant en moeder en dochter fietsten samen weer verder terwijl de boze stem van de vrouw nog even door bleef klinken over de stille straat.
Tja, dit kan natuurlijk ook heel anders. Buiten het feit dat er een hele gevaarlijke situatie was ontstaan die gelukkig goed afliep, had dit een fijn en veilig ritje kunnen zijn wanneer de vrouw een andere keuze gemaakt zou hebben. Frustratie is een slechte raadgever. Ik zou zeggen kies liever voor “leuk vinden wat je doet” en haal plezier uit het alledaagse, zoals dit ritje op de fiets. Voor deze moeder had dit fietstochtje heel anders kunnen aflopen.
Herken je jezelf hier misschien ook in? Leg je ook je focus op de dingen die jou stress geven, waardoor je veel meer stress in je leven ervaart dan nodig? Lees dan de volgende tips om erachter te komen wat wel werkt om meer rust in je leven te krijgen.
Vind leuk wat je doet. De meeste mensen zeggen “doe wat je leuk vindt” maar mijn ervaring is dat het vaak een kwestie is van een soort mindset. Wat ik daarmee bedoel is dat het een kwestie is van waar je je focus legt. Zit je met je focus bij allerlei zaken die je moet doen, maar niet leuk vindt. Dan heb je vast geen leuk leven en zal je zelfs moeite hebben met het genieten van de dingen waarvan je zegt dat je ze graag doet.
Wanneer je het omdraait en ervoor kiest om alles wat je doet leuk te vinden dan heb je een heel ander leven. Je hoeft niet meer te zoeken naar “wat vind ik nu leuk?” Zelfs de meest vervelende klusjes kunnen dan leuk zijn, als je je focus maar richt. Bovenstaande moeder richtte haar aandacht wellicht op ‘op tijd komen’. Op tijd komen zal belangrijk voor haar zijn, maar ze heeft niet door dat ze door haar aandacht te richten op ‘op tijd komen’ ze haaraandacht niet richt op een leuk contact met haar dochter. Een gemiste kans )-:
Tuurlijk wil je soms graag op tijd komen. Op tijd komen is een belangrijke waarde in ons leven, maar door je focus ergens anders op te richten kom je heus niet later op je afspraak aan. Wel meer ontspannen en daardoor blijer (-:
Ik daag je uit om vanaf nu alles wat je doet leuk te vinden. Ikzelf ben begonnen met het leuk vinden van koken. Dat vond ik een vervelende dagelijkse bezigheid die me veel last bezorgde. Ik deed het wel, maar was het er eigenlijk niet mee eens. Door mijn focus te veranderen van op tijd een maaltijd klaar te hebben naar me bewust met het koken bezig te houden veranderde er iets. Ik ben niet meer bezig met een race tegen de klok om het eten op tijd op tafel te hebben, maar ik ben bezig met koken. Hierdoor voel ik me veel rustiger.
Merk je ook dat je geïrriteerd raakt omdat je je op de verkeerde dingen focust? Zoek daar dan een voor jou passende oplossing voor. Maar blijf het zeker niet met tegenzin doen.
Maak contact met je eigen kern en communiceer van daaruit. Je leven zal zich verrijken en je zal veel meer rust en plezier ervaren en het kost je niets extra’s. Geen geld, geen tijd of wat dan ook. Alleen maar een beetje bewustwording.
Veel liefs,
Denise Boomer
Gelukkig, vals alarm, er kwam geen bus aan en het licht sprong weer op groen. Het meisje bereikte veilig de overkant en moeder en dochter fietsten samen weer verder terwijl de boze stem van de vrouw nog even door bleef klinken over de stille straat.
Tja, dit kan natuurlijk ook heel anders. Buiten het feit dat er een hele gevaarlijke situatie was ontstaan die gelukkig goed afliep, had dit een fijn en veilig ritje kunnen zijn wanneer de vrouw een andere keuze gemaakt zou hebben. Frustratie is een slechte raadgever. Ik zou zeggen kies liever voor “leuk vinden wat je doet” en haal plezier uit het alledaagse, zoals dit ritje op de fiets. Voor deze moeder had dit fietstochtje heel anders kunnen aflopen.
Herken je jezelf hier misschien ook in? Leg je ook je focus op de dingen die jou stress geven, waardoor je veel meer stress in je leven ervaart dan nodig? Lees dan de volgende tips om erachter te komen wat wel werkt om meer rust in je leven te krijgen.
Vind leuk wat je doet. De meeste mensen zeggen “doe wat je leuk vindt” maar mijn ervaring is dat het vaak een kwestie is van een soort mindset. Wat ik daarmee bedoel is dat het een kwestie is van waar je je focus legt. Zit je met je focus bij allerlei zaken die je moet doen, maar niet leuk vindt. Dan heb je vast geen leuk leven en zal je zelfs moeite hebben met het genieten van de dingen waarvan je zegt dat je ze graag doet.
Wanneer je het omdraait en ervoor kiest om alles wat je doet leuk te vinden dan heb je een heel ander leven. Je hoeft niet meer te zoeken naar “wat vind ik nu leuk?” Zelfs de meest vervelende klusjes kunnen dan leuk zijn, als je je focus maar richt. Bovenstaande moeder richtte haar aandacht wellicht op ‘op tijd komen’. Op tijd komen zal belangrijk voor haar zijn, maar ze heeft niet door dat ze door haar aandacht te richten op ‘op tijd komen’ ze haaraandacht niet richt op een leuk contact met haar dochter. Een gemiste kans )-:
Tuurlijk wil je soms graag op tijd komen. Op tijd komen is een belangrijke waarde in ons leven, maar door je focus ergens anders op te richten kom je heus niet later op je afspraak aan. Wel meer ontspannen en daardoor blijer (-:
Ik daag je uit om vanaf nu alles wat je doet leuk te vinden. Ikzelf ben begonnen met het leuk vinden van koken. Dat vond ik een vervelende dagelijkse bezigheid die me veel last bezorgde. Ik deed het wel, maar was het er eigenlijk niet mee eens. Door mijn focus te veranderen van op tijd een maaltijd klaar te hebben naar me bewust met het koken bezig te houden veranderde er iets. Ik ben niet meer bezig met een race tegen de klok om het eten op tijd op tafel te hebben, maar ik ben bezig met koken. Hierdoor voel ik me veel rustiger.
Merk je ook dat je geïrriteerd raakt omdat je je op de verkeerde dingen focust? Zoek daar dan een voor jou passende oplossing voor. Maar blijf het zeker niet met tegenzin doen.
Maak contact met je eigen kern en communiceer van daaruit. Je leven zal zich verrijken en je zal veel meer rust en plezier ervaren en het kost je niets extra’s. Geen geld, geen tijd of wat dan ook. Alleen maar een beetje bewustwording.
Veel liefs,
Denise Boomer
maandag 5 april 2010
Eigen ruimte voor werkende moeders
Als overbelaste werkende moeder met jonge kinderen kun je het gevoel hebben dat er in je eigen leven weinig tot geen ruimte voor jezelf overblijft. Het kan zijn dat je de hoop op je eigen ruimte zelfs al opgegeven hebt en afwacht tot de kinderen groot zijn. Of misschien ben je een echte vechter, waardoor je maar blijft vechten om ruimte voor jezelf te krijgen en te behouden. Beide strategieen worden ingezet om een fijner leven met meer rust te krijgen, maar zorgen uiteindelijk voor een leven vol strijd. Strijd met je omgeving of strijd met jezelf en dat is nu net wat je niet wilt.
Als je iets wilt omdraaien in je leven dan zul je eerst moeten houden van wat is en hier bedoel ik mee … houden van alle aspecten van jezelf. Inclusief je woede, je verdriet en je angsten. Dit zijn allemaal deeltjes van jou die gezien willen worden. Nu bedoel ik niet gezien willen worden door de buitenwereld, maar die gezien willen worden door jou. Als je wilt weten of je daadwerkelijk in staat bent om deze gevoelens te zien, kijk dan eens hoe je omgaat met deze gevoelens van je kind. Mogen deze gevoelens er zijn? Of doe je er alles aan om deze te voorkomen? Wellicht schrik je nu omdat je je realiseert dat je niet met die zogenaamde “negatieve” emoties van je kind kunt omgaan. Gelukkig is daar nu iets aan te doen.
We hebben allemaal van kinds af aan geleerd dat deze emoties er niet mogen zijn en dit geven we ook weer door aan onze kinderen. Daarom leren we onze kinderen nu ook dat boos zijn niet gewenst is. Ze moeten praten over waar ze boos over zijn. Met als doel om de boosheid weg te laten gaan. We moeten ons vooral aardig gedragen. Verdrietig zijn mag ook al niet. Ben je verdrietig dan wordt je getroost om dat huilen vooral snel te laten ophouden. En een bang kind wordt gezegd dat er niets is om bang voor te zijn. “Kijk maar … er zit helemaal niets onder het bed.” Als je het zo bekijkt is het helemaal niet gek dat je denkt alleen maar ruimte voor jezelf te kunnen krijgen door te zorgen dat die ongewenste emoties niet meer voorkomen. Ze kunnen flink bedreigend overkomen als je geleerd hebt dat ze er niet mogen zijn.
Het kan ook anders. Het is helemaal niet erg als je boos bent, bang, verdrietig of wat dan ook. Die gevoelens zijn heel normaal en horen bij het leven. Wanneer je dit bewust bent dan heb je het helemaal niet nodig om te zorgen dat de mensen om je heen je niet boos, bang of verdrietig maken. Je hoeft iemand anders dan geen pijn te doen omdat je boos wordt gemaakt. En je hoeft niet boos te worden als iemand je verdrietig of angstig maakt. Dit geeft echte ruimte. En het mooie is dat wanneer er ruimte voor jou kan zijn, je ook heel makkelijk ruimte aan een ander kunt geven. Dus door goed voor jezelf te zorgen, zorg je gelijktijdig ook goed voor een ander.
Veel liefs
Denise
Als je iets wilt omdraaien in je leven dan zul je eerst moeten houden van wat is en hier bedoel ik mee … houden van alle aspecten van jezelf. Inclusief je woede, je verdriet en je angsten. Dit zijn allemaal deeltjes van jou die gezien willen worden. Nu bedoel ik niet gezien willen worden door de buitenwereld, maar die gezien willen worden door jou. Als je wilt weten of je daadwerkelijk in staat bent om deze gevoelens te zien, kijk dan eens hoe je omgaat met deze gevoelens van je kind. Mogen deze gevoelens er zijn? Of doe je er alles aan om deze te voorkomen? Wellicht schrik je nu omdat je je realiseert dat je niet met die zogenaamde “negatieve” emoties van je kind kunt omgaan. Gelukkig is daar nu iets aan te doen.
We hebben allemaal van kinds af aan geleerd dat deze emoties er niet mogen zijn en dit geven we ook weer door aan onze kinderen. Daarom leren we onze kinderen nu ook dat boos zijn niet gewenst is. Ze moeten praten over waar ze boos over zijn. Met als doel om de boosheid weg te laten gaan. We moeten ons vooral aardig gedragen. Verdrietig zijn mag ook al niet. Ben je verdrietig dan wordt je getroost om dat huilen vooral snel te laten ophouden. En een bang kind wordt gezegd dat er niets is om bang voor te zijn. “Kijk maar … er zit helemaal niets onder het bed.” Als je het zo bekijkt is het helemaal niet gek dat je denkt alleen maar ruimte voor jezelf te kunnen krijgen door te zorgen dat die ongewenste emoties niet meer voorkomen. Ze kunnen flink bedreigend overkomen als je geleerd hebt dat ze er niet mogen zijn.
Het kan ook anders. Het is helemaal niet erg als je boos bent, bang, verdrietig of wat dan ook. Die gevoelens zijn heel normaal en horen bij het leven. Wanneer je dit bewust bent dan heb je het helemaal niet nodig om te zorgen dat de mensen om je heen je niet boos, bang of verdrietig maken. Je hoeft iemand anders dan geen pijn te doen omdat je boos wordt gemaakt. En je hoeft niet boos te worden als iemand je verdrietig of angstig maakt. Dit geeft echte ruimte. En het mooie is dat wanneer er ruimte voor jou kan zijn, je ook heel makkelijk ruimte aan een ander kunt geven. Dus door goed voor jezelf te zorgen, zorg je gelijktijdig ook goed voor een ander.
Veel liefs
Denise
zondag 14 maart 2010
Wie heeft de macht over jou?
Ik heb begin deze week een interessant gesprek gehad over “macht”. Tijdens dat gesprek was er iemand nogal uitvoerig aan het uitweiden over dit onderwerp. Een van de gesprekspartners vond het te lang duren en gaf dat aan. De spreker hield gelijk op met praten en voelde zich duidelijk gekwetst. Deze reactie gaf ook mij weer een naar gevoel.
Dit was een prachtige demonstratie over macht. Je hebt macht over iemand wanneer iemand wordt geraakt door jouw gedrag, zich hierdoor anders gaat voelen en zich daardoor weer anders gaat gedragen.
Dit is eigenlijk een situatie die regelmatig voorkomt. Hoe vaak gebeurt het wel niet dat iemand iets zegt of doet waardoor je geraakt wordt. Je kan je dan gekwetst, boos of verdrietig voelen, wat weer maakt dat je je anders gaat gedragen. Over het algemeen ben je daar niet blij mee en daarom probeer je op de een of andere manier van dat gevoel af te komen.
In het bovengenoemde geval was er gelegenheid om te vertellen wat er precies ervaart werd tijdens het gesprek. We kregen de kans onze gevoelens te benoemen. Dat praten over het gevoel zorgde ervoor dat ieder weer macht over zichzelf kreeg. We konden hierdoor ervaren dat vertellen wat het gedrag van de ander ons deed –zonder de ander te beschuldigen- ons weer in onze kracht zette.
Als overbelaste werkende moeder met nog jonge kinderen heb je last van allerlei onderdrukte gevoelens die zich vooral vertalen in “moe zijn”. De energie is op. Wanneer je druk bent en het idee hebt tig ballen tegelijk in de lucht te moeten houden, heb je geen tijd om eens rustig te bedenken wat je voelt en het dan ook nog uit te spreken. En toch is dat nu juist wel wat belangrijk is. Het is namelijk niet de situatie die jou raakt, maar het gevoel wat die situatie jou geeft.
Het zijn vaak oude gevoelens die steeds weer opspelen en zolang je ze niet aanpakt zorgen ze ervoor dat jij de macht over jezelf steeds weer blijft weggeven. Dus doe jezelf een plezier en onderzoek die gevoelens nu eens goed en kijk wat ze je te zeggen hebben. Hierdoor hebben ze een volgende keer veel minder vat op je en blijf je in je kracht in situaties die je anders uit je kracht gehaald zouden hebben.
Ik hoor graag of dit je aanspreekt. Als dat zo is laat het me weten.
Dit was een prachtige demonstratie over macht. Je hebt macht over iemand wanneer iemand wordt geraakt door jouw gedrag, zich hierdoor anders gaat voelen en zich daardoor weer anders gaat gedragen.
Dit is eigenlijk een situatie die regelmatig voorkomt. Hoe vaak gebeurt het wel niet dat iemand iets zegt of doet waardoor je geraakt wordt. Je kan je dan gekwetst, boos of verdrietig voelen, wat weer maakt dat je je anders gaat gedragen. Over het algemeen ben je daar niet blij mee en daarom probeer je op de een of andere manier van dat gevoel af te komen.
In het bovengenoemde geval was er gelegenheid om te vertellen wat er precies ervaart werd tijdens het gesprek. We kregen de kans onze gevoelens te benoemen. Dat praten over het gevoel zorgde ervoor dat ieder weer macht over zichzelf kreeg. We konden hierdoor ervaren dat vertellen wat het gedrag van de ander ons deed –zonder de ander te beschuldigen- ons weer in onze kracht zette.
Als overbelaste werkende moeder met nog jonge kinderen heb je last van allerlei onderdrukte gevoelens die zich vooral vertalen in “moe zijn”. De energie is op. Wanneer je druk bent en het idee hebt tig ballen tegelijk in de lucht te moeten houden, heb je geen tijd om eens rustig te bedenken wat je voelt en het dan ook nog uit te spreken. En toch is dat nu juist wel wat belangrijk is. Het is namelijk niet de situatie die jou raakt, maar het gevoel wat die situatie jou geeft.
Het zijn vaak oude gevoelens die steeds weer opspelen en zolang je ze niet aanpakt zorgen ze ervoor dat jij de macht over jezelf steeds weer blijft weggeven. Dus doe jezelf een plezier en onderzoek die gevoelens nu eens goed en kijk wat ze je te zeggen hebben. Hierdoor hebben ze een volgende keer veel minder vat op je en blijf je in je kracht in situaties die je anders uit je kracht gehaald zouden hebben.
Ik hoor graag of dit je aanspreekt. Als dat zo is laat het me weten.
vrijdag 19 februari 2010
Vieze kamer kan levensreddend zijn
Het was 1928 en Alexander Fleming ging op vakantie zonder zijn laboratorium op te ruimen. Zelfs de bacteriekweken stonden nog in de vensterbank. Toen Fleming na zijn vakantie terugkwam was er een cirkel van schimmel ontstaan in een van de bacteriekweken. De bacterie bleef uit te buurt van de schimmel door de bacteriedodende stof die de schimmel bleek af te scheiden. Deze schimmel kennen we nu als penicilline. In dit geval ben ik Fleming hartstikke dankbaar dat hij zijn laboratorium niet netjes had opgeruimd.
Hoe gaat dit eigenlijk bij jou thuis? Heb je een zoon of dochter die keurig de kamer opruimt zonder dat je er achteraan hoeft te zitten? Of heeft je kind toch wat wel wat extra stimulans nodig? En hoe zit het met jou? Ben je een moeder die zich druk over maakt over het opruimen van kamers en doe je er allerlei moeite voor om je kind zijn of haar kamer op te laten ruimen? Of neem je het voor lief en zie je wel wat ervan komt?
Wie je ook bent, wat je ook doet. Sta achter je eigen beslissingen. Is voor jou een enigszins opgeruimde kamer toch wel heel belangrijk, vertel je kind dat dan. Vertel je kind hoe het voor jou is om geconfronteerd te worden met zijn of haar kamer en vertel hoe voor jou een acceptabele kamer eruit ziet. Hierna vraag je om medewerking.
Oké, het kan zijn dat je kind nog steeds niet gaat opruimen. Maar ik verzeker je wel dat je boodschap gehoord wordt en je kind erover gaat nadenken.
Waar het om gaat is dat je begint met luisteren naar jezelf. Wil je weten hoe je dat kan doen? Neem dan contact met mij op, of laat een bericht achter op dit blog.
Liefs Denise
Hoe gaat dit eigenlijk bij jou thuis? Heb je een zoon of dochter die keurig de kamer opruimt zonder dat je er achteraan hoeft te zitten? Of heeft je kind toch wat wel wat extra stimulans nodig? En hoe zit het met jou? Ben je een moeder die zich druk over maakt over het opruimen van kamers en doe je er allerlei moeite voor om je kind zijn of haar kamer op te laten ruimen? Of neem je het voor lief en zie je wel wat ervan komt?
Wie je ook bent, wat je ook doet. Sta achter je eigen beslissingen. Is voor jou een enigszins opgeruimde kamer toch wel heel belangrijk, vertel je kind dat dan. Vertel je kind hoe het voor jou is om geconfronteerd te worden met zijn of haar kamer en vertel hoe voor jou een acceptabele kamer eruit ziet. Hierna vraag je om medewerking.
Oké, het kan zijn dat je kind nog steeds niet gaat opruimen. Maar ik verzeker je wel dat je boodschap gehoord wordt en je kind erover gaat nadenken.
Waar het om gaat is dat je begint met luisteren naar jezelf. Wil je weten hoe je dat kan doen? Neem dan contact met mij op, of laat een bericht achter op dit blog.
Liefs Denise
donderdag 4 februari 2010
De kracht van werkende moeders
Het is me de vorige week 3x overkomen dat mensen zich door mij gekwetst voelden. Dit is heel wat voor mij want ik ben iemand die bekend staat als vriendelijke en aardig.
Misschien vraag je jezelf nu af of daar nu verandering is gekomen. Nee, bij mijn weten behandel ik de mensen om me heen nog steeds vriendelijk en aardig. Maar er is wel iets veranderd. Ik ben niet meer bang om ‘nee’ te zeggen. Er komt veel op me af de laatste tijd en ik wil me concentreren op wat echt belangrijk voor me is. Normaal zou ik me daar schuldig over voelen, maar nu ben ik er bewust van dat ik niet anders kan. Voldoen aan de verwachtingen van anderen helpt mij niet verder. Ik kies mijn eigen weg.
Het jaar 2010 lijkt zoiezo een jaar te zijn van koerswijzigingen. Overal om me heen krijg ik berichten van mensen die het nu eens anders willen gaan doen. En ik doe lekker mee (-:
Mijn eerste verandering van dit jaar is dus opgevallen, maar de grootste verandering is mijn nieuwe mission statement. Ik ga me helemaal richten op werkende moeders die hun kracht als moeder willen gaan gebruiken en intuitief op willen voeden.
Baal, jij werkende moeder, ook wel eens van die eeuwige discussies met je kinderen? Geeft toegeven jou behalve rust ook een rotgevoel? Ben jij, werkende moeder, ook wel eens bang dat je je kinderen tekort doet?
Laat een reactie achter hier op mijn blog, want je bent vast niet de enige.
Misschien vraag je jezelf nu af of daar nu verandering is gekomen. Nee, bij mijn weten behandel ik de mensen om me heen nog steeds vriendelijk en aardig. Maar er is wel iets veranderd. Ik ben niet meer bang om ‘nee’ te zeggen. Er komt veel op me af de laatste tijd en ik wil me concentreren op wat echt belangrijk voor me is. Normaal zou ik me daar schuldig over voelen, maar nu ben ik er bewust van dat ik niet anders kan. Voldoen aan de verwachtingen van anderen helpt mij niet verder. Ik kies mijn eigen weg.
Het jaar 2010 lijkt zoiezo een jaar te zijn van koerswijzigingen. Overal om me heen krijg ik berichten van mensen die het nu eens anders willen gaan doen. En ik doe lekker mee (-:
Mijn eerste verandering van dit jaar is dus opgevallen, maar de grootste verandering is mijn nieuwe mission statement. Ik ga me helemaal richten op werkende moeders die hun kracht als moeder willen gaan gebruiken en intuitief op willen voeden.
Baal, jij werkende moeder, ook wel eens van die eeuwige discussies met je kinderen? Geeft toegeven jou behalve rust ook een rotgevoel? Ben jij, werkende moeder, ook wel eens bang dat je je kinderen tekort doet?
Laat een reactie achter hier op mijn blog, want je bent vast niet de enige.
maandag 25 januari 2010
Duidelijkere afspraken
Zoals beloofd in mijn vorige blogbericht de uitkomst van mijn gesprek met mijn zoon. Ik neem me heftig voor om nu eens duidelijke afspraken met hem te maken. Dat is lastig voor mij, duidelijke afspraken maken zit nu niet direct in mijn aard. Gelukkig is de relatie met mijn zoon wel zo dat we bereid zijn om echt naar elkaar te luisteren. Ik vertel hem dat ik het belangrijk vind dat ik erop kan rekenen dat er gedaan wordt wat afgesproken is. Hij zegt dat hij mij begrijpt.
Ik vraag hem hoe het komt dat hij niet heeft gedaan wat ik hem vroeg. Hij kan daar geen antwoord op geven. Ik vraag of hij hulp nodig heeft om te taak uit te voeren die ik hem heb gevraagd te doen. Hulp bij het doen heeft hij niet nodig zegt hij, wel hulp bij het onthouden, want hij vergeet steeds wat hij moet doen. Dat wil ik wel, daarvoor maak ik zelf even een notitie in mijn agenda en ik vraag hem hetzelfde te doen.
Wat ik hier nu het alle leukste aan vind is dat we echt een heel leuk gesprek gehad hebben wat eindigde met een dikke knuffel.
Ik vraag hem hoe het komt dat hij niet heeft gedaan wat ik hem vroeg. Hij kan daar geen antwoord op geven. Ik vraag of hij hulp nodig heeft om te taak uit te voeren die ik hem heb gevraagd te doen. Hulp bij het doen heeft hij niet nodig zegt hij, wel hulp bij het onthouden, want hij vergeet steeds wat hij moet doen. Dat wil ik wel, daarvoor maak ik zelf even een notitie in mijn agenda en ik vraag hem hetzelfde te doen.
Wat ik hier nu het alle leukste aan vind is dat we echt een heel leuk gesprek gehad hebben wat eindigde met een dikke knuffel.
maandag 18 januari 2010
Ergernissen en vertrouwen
Mijn zoektocht aan de hand van ergernissen loopt nog steeds en eerlijk gezegd erger ik mezelf best wel vaak. Maar over het algemeen zijn het kleine ergernissen die me niet zoveel moeite kosten om te uiten. Er rust niet zoveel lading op, waardoor het uitspreken al voldoende is om ze te laten verdwijnen.
Soms zijn die ergernissen wat groter. Deze ergernissen hebben met vertrouwen te maken. In dit geval gaat het over mijn jongste zoon. Hij is een lieverd en als ik hem vraag om iets voor me te doen, dan is het antwoord meestal ja. En hij meent het echt. We maken er duidelijke afspraken over, dacht ik …
Iedere keer blijkt de uitvoering toch lastiger te zijn dan we beide dachten. Hij wil het wel doen, maar op de een of andere manier komt het er niet van.
In een nieuwsbrief die ik onlangs kreeg staat ook een stukje over ergernissen. Er staat dat wanneer iets je boos maakt of ergert, dat wil zeggen dat je bepaalde verlangens van jezelf niet (voldoende) hoort, voelt of ziet. Gelijktijdig zorgt het gedrag van de ander ervoor dat ze helemaal worden weggedrukt. Kom daarom voor deze verlangens op!
Terug naar die van mij. Welk verlangen van mij komt hierdoor in de verdrukking? Dat is vertrouwen. Ik merk dat ik mensen te snel op hun woord wil geloven. Hierdoor maak ik vaak onduidelijke of onvolledige afspraken die niet altijd worden nagekomen. Mijn jongste zoon laat me dit feilloos zien.
Dit betekent voor mij dat ik - als ik mezelf serieus wil nemen - veel duidelijkere afspraken met hem moet maken. Ik ga hier vanavond gelijk aan beginnen. Ik hoop dat we er samen uitkomen. De uitkomst hiervan zal ik je zo snel mogelijk laten weten via dit blog.
Ook als je hier ook iets over kwijt wilt, er een vraag over hebt of tips, laat het me alsjeblieft weten.
Soms zijn die ergernissen wat groter. Deze ergernissen hebben met vertrouwen te maken. In dit geval gaat het over mijn jongste zoon. Hij is een lieverd en als ik hem vraag om iets voor me te doen, dan is het antwoord meestal ja. En hij meent het echt. We maken er duidelijke afspraken over, dacht ik …
Iedere keer blijkt de uitvoering toch lastiger te zijn dan we beide dachten. Hij wil het wel doen, maar op de een of andere manier komt het er niet van.
In een nieuwsbrief die ik onlangs kreeg staat ook een stukje over ergernissen. Er staat dat wanneer iets je boos maakt of ergert, dat wil zeggen dat je bepaalde verlangens van jezelf niet (voldoende) hoort, voelt of ziet. Gelijktijdig zorgt het gedrag van de ander ervoor dat ze helemaal worden weggedrukt. Kom daarom voor deze verlangens op!
Terug naar die van mij. Welk verlangen van mij komt hierdoor in de verdrukking? Dat is vertrouwen. Ik merk dat ik mensen te snel op hun woord wil geloven. Hierdoor maak ik vaak onduidelijke of onvolledige afspraken die niet altijd worden nagekomen. Mijn jongste zoon laat me dit feilloos zien.
Dit betekent voor mij dat ik - als ik mezelf serieus wil nemen - veel duidelijkere afspraken met hem moet maken. Ik ga hier vanavond gelijk aan beginnen. Ik hoop dat we er samen uitkomen. De uitkomst hiervan zal ik je zo snel mogelijk laten weten via dit blog.
Ook als je hier ook iets over kwijt wilt, er een vraag over hebt of tips, laat het me alsjeblieft weten.
maandag 4 januari 2010
Andersom leven
Ik hoop in 2010 met mijn tips te kunnen bijdragen aan nog meer genieten van je kind en van ieder die je lief is. Ikzelf heb me in ieder geval voorgenomen dit zoveel mogelijk te doen.
Door mijn ergernissen van de aflopen tijd te onderzoeken ben ik erachter gekomen dat er 1 ding is wat er vooral aan bijdraagt dat ik kan genieten en dat is harmonie om me heen. Zolang die harmonie er is, is eigenlijk alles goed voor mij. Maar die harmonie heb ik niet altijd zelf in de hand.
Mijn aandacht gaat vooral uit naar alles wat een gevaar vormt voor de harmonie in mijn omgeving. Ik voel dat er ruzie in de lucht hangt en richt al mijn aandacht op het voorkomen daarvan. Teveel aandacht. Ik vergeet te genieten van de arm van mijn zoon om me heen of van het gesprek met mijn andere zoon. Terwijl dat juist de dingen zijn waar het om gaat. Genieten van wat is, in plaats van het voorkomen van angst.
Daarom neem ik me voor om vanaf nu andersom te gaan leven. Ik laat mijn leven niet meer bepalen door te voorkomen wat ik niet wil. Vanaf nu ga ik mijn leven richten op wat ik wel wil.
Mijn ergernissen zijn een goede hulpbron gebleken om eens om stil te staan bij mijn onderliggende wensen en verlangens. Ik neem me voor ze te blijven gebruiken.
Als je hier ook iets over kwijt wilt of er een vraag over hebt, hoor ik het graag van je.
Door mijn ergernissen van de aflopen tijd te onderzoeken ben ik erachter gekomen dat er 1 ding is wat er vooral aan bijdraagt dat ik kan genieten en dat is harmonie om me heen. Zolang die harmonie er is, is eigenlijk alles goed voor mij. Maar die harmonie heb ik niet altijd zelf in de hand.
Mijn aandacht gaat vooral uit naar alles wat een gevaar vormt voor de harmonie in mijn omgeving. Ik voel dat er ruzie in de lucht hangt en richt al mijn aandacht op het voorkomen daarvan. Teveel aandacht. Ik vergeet te genieten van de arm van mijn zoon om me heen of van het gesprek met mijn andere zoon. Terwijl dat juist de dingen zijn waar het om gaat. Genieten van wat is, in plaats van het voorkomen van angst.
Daarom neem ik me voor om vanaf nu andersom te gaan leven. Ik laat mijn leven niet meer bepalen door te voorkomen wat ik niet wil. Vanaf nu ga ik mijn leven richten op wat ik wel wil.
Mijn ergernissen zijn een goede hulpbron gebleken om eens om stil te staan bij mijn onderliggende wensen en verlangens. Ik neem me voor ze te blijven gebruiken.
Als je hier ook iets over kwijt wilt of er een vraag over hebt, hoor ik het graag van je.
Abonneren op:
Posts (Atom)
